Tosca's kiss

26 maart 2018

Geïnspireerd door een fragment uit de film 'Tosca's Kiss' door Daniel Schmid

In het hart van een gepensioneerde operazangeres ontstond een stemmetje. Het stemmetje klonk verrast. “He,” ging het hart. “Ik heb een stemmetje gekregen! Hoe kan dit? Kan iemand me horen? Zouden mijn gedachten me kunnen horen?” vroeg het stemmetje, niet wetend aan wie. Want de gedachten hoorden het niet. Zij waren zo druk bezig met het verleden en hadden een grote angst dit te verliezen. “Weet je nog?” gingen de gedachten. “Voor duizenden mensen heb ik gezongen! Avond na avond. Tienduizenden mensen hebben me toegejuicht! Wat waren ze onder de indruk. Luister! Ik kan het nog steeds!” “He,” ging het hart. “Hoor je me dan niet? Het ging toch helemaal niet om dat gejuich. Weet je dan niet meer hoe ik me volledig bloot gaf aan die mensen. Mijn diepste en meest persoonlijke verhalen waren te horen in mijn liederen. Daar draaide het toch om? De mensen waren niet enkel onder de indruk. Hun harten hebben mijn verhalen gevoeld en konden zo kennis geven aan hun gedachten. Is dat niet wat echt telde?” Maar de gedachten waren volop aan het zingen voor de ene persoon die ze konden vinden die wou luisteren. “He,” ging het hart. “Ook in dit moment zijn mijn liederen te horen door vele gedachten en te voelen door vele harten over de hele wereld. Heb ik dan geen rust verdiend? Kan ik niet even genieten van de rust die in dit moment te vinden is maar jullie van me afnemen?” Maar de gedachten waren nog steeds volop aan het zingen.

#Nederlands #CreatiefSchrijven