Werken aan de serie Kalligrafische Ruimte
In het creative image lab is verfrissend. Het haakt in op langlopende interesse in kalligrafie. Beeldend schrift. Niet per sé om de al snel wat overdreven zwierige krullen, maar om het spel van dik-dun. De suggestie van een vloeiend aaneengesloten vorm die toch echt in twee streken is opgebouwd. De lijn die nooit gezet is maar onstaat doordat twee andere lijnen aansluitend gestart werden.
En, qua gotisch schrift, de metal music associatie. Waarom wordt het daar veel gebruikt trouwens? Andere, occulte tijde, pre-scientific, schokkend, dark ages etc.
Hoe ik er nu mee bezig ben gaat het (alweer) over de suggestie van ruimtelijkheid binnen het platte vlak. Zie: de drukpers als concept-machine / door plat te maken onstaat een zee aan ruimte.
In combinatie met patronen gezet met Lego levert het rijk beeld op.
Wat ik doe:
Ik werk met plastic sheet als drager van de inkt. Ik rol het sheet in met inkt: een ruwweg vierkant vlak op een staand sheet van ongeveer A5 formaat. In dat vlak kalligrafeer ik een letter door met een Lego-tegel van 2 of 3 elementen breed de inkt weg te schrapen. De inkt wordt nooit geheel verwijderd, er blijven lichte banen staan. Een subtractieve manier van letter-tekenen dus. Bij kalligrafie met pen en inkt wordt een lettervorm met meerdere streken opgebouwd. De inkt blijft voldoende nat tijdens die opeenvolging van streken dat daar waar ze elkaar ontmoeten de aansluiting letterlijk in elkaar over vloeien, met een aaneengesloten vorm als resultaat.
In deze monoprint aanpak gebeurt dat juist niet. Ik voeg geen inkt toe maar ik haal het weg. Omdat er altijd iets van de inkt blijft staan wordt de opeenvolging van individuele streken juist heel expliciet wel zichtbaar gemaakt. De volgorde is heel duidelijk terug te lezen in welke haal afgedekt of aangesneden wordt door de volgende. Met een heel ruimtelijke werking als resultaat.
De anatomie van de letter wordt expliciet in beeld gebracht.
Het andere beeld-ingrediënt dat ik gebruik zijn patronen in lego-zetsels. Direct van zetsel op papier gezet levert dat heel strak-grafische zwart-wit prints op. Dit pas ik nu niet veel toe. In plaats daarvan druk ik het zetsel eerst af op het plastic sheet. De viscositeit van de inkt (trekkerigheid) in combinatie met het zeer glade en niet-absorberende sheet zorgt voor een minder strakke, meer organische, “aangevreten” stilering.
Ik ga er een zine van maken. Ben het al aan het uitwerken in spreads (gevouwen A4 vellen).