3-0 voor maart
Sinds heel lang was er gisteren eindelijk weer eens tijd voor een ouderwets potje tennis. Ja, op de Wii. Ik zou best op een court willen staan in het echie hoor, maar dan ben ik wel zeer kansloos tegen mijn dochter. Die tennist al sinds haar zesde. Al kan er een jaartje plus of min in mijn toch redelijk goed geheugen gebarsten zijn.
Wat ik maar wil zeggen is dat we vroeger ook met regelmaat lucht stonden te slaan in de huiskamer. Fanatiek hè. Allebei winnen we graag. En ook toen was ze een geducht tegenstander. Net als gisteren. Al telt uiteindelijk het plezier en dat hadden we. Een mooie beloning na een periode van zowat alleen maar met school bezig zijn. Tenminste, daar moesten we ook gisteren eerst even aan geloven. Des te prettiger de beloning.
Terwijl ik gisteren denkbeeldige vliegen mepte was vrouwlief alvast op verkenning gegaan in de binnentuin. Ze waande zich in de lente van 2020, zei ze. Niet zo raar, want elke meelezer hier weet dat deze kleine oase van uiterst relatieve rust pas vorig jaar, na de bijna 15 jaar dat zij hier woont, werd ontdekt. Vandaag deed ze de verkenning dunnetjes over en ik schoof wat later aan op het bankje. Het was daar goed. Niet te lang, want je verpietert waar je bij zit, maar voor een klein uurtje (voor haar) en een ruim half uur (voor mij) is de nog redelijk vriendelijke eindmaartzon best uit te houden. Boek en thee, ons hoor je niet. De vogels doen dat met liefde voor ons.
Balans is het toverwoord. Dus om de boel hier beperkt opgewekt te houden en omdat het delen van een dagelijks liedje mij tot nu toe prima bevalt, ook nu een passend slot. Eén van mijn favoriete bands: Swans. I Am The Sun. En dan de live versie – pure zonne-energie. Overigens een nummer dat ik hier thuis zelf ook graag mag rammelen. Al was het maar omdat het een fijn ritme heeft en je met A-mineur uren door kunt hakken.