Achterlicht
De dagen speelden zich vooral af in het verleden. Dossiers doorlezen, foto's uitzoeken en dan een laptop die er spontaan een paar keer zonder enige aanleiding mee stopt, zodat alles weer van voren af aan kon beginnen. Lachen hoor, dat digitale leven. En zo efficiënt ook. Maar goed, die losse draad pakken we dan wel weer eens op.
De dag van nu stond in het teken van, wellicht ook enigszins in het kader van regressie, het afscheren van flink wat haar. Momenteel ga ik als mohawkdrager door het leven. Als je niet beter wist zou je denken dat ik zo'n linkse radicaal ben. Of nou, vooruit: radikaal. Ik ben er dik tevreden mee en voel me weer als de jongen die ik altijd al was. Toen we na al dat gescheer buiten aan het lanterwandelen waren had ik steeds een enorme neiging om denkbeeldige Starbucksruiten, reclameborden en meer van die kapitalistisch uitingen in te trappen. Terwijl ik toch echt de laatste zal zijn die spuugt op dat hele kutsysteem, dus u begrijpt mijn staat van onbegrijpelijkheid om zoveel activistisch gedachtegoed. Gelukkig liepen we grotendeels door het park en zagen de bomen dat het allemaal zo'n vaart niet liep.
Er was nog iets wat ik hoognodig wilde delen met mijn leesgetrouwen, maar het is mij ontschoten. Helaas. Volgens mij was het best de moeite waard, maar zelfs die dingen willen graag hun eigen geheugenruimte hebben en houden, zo blijkt. Je zult zien dat zodra ik dit schrijfbrijtje vrijgeef, dat het me dan weer te binnen schiet. Terugschieten maar dan.
De dagen leenden zich ook voor het beluisteren van een verse (en toch hartstikke oude; het lijkt een thema) cd van Siouxsie and the Banshees. Wat ben ik blij dat ik van de week nog even een half uurtje ben gaan rondneuzen in de extreem onnavolgbare en belachelijk laag geprijsde collectie van – vergeef mij deze zonde – Media Markt. Ja, ik ben dus toch gek. Maar oké, een fijne muzikale reis rijker, dat telt. Het heeft er alle schijn van dat Siouxsie na al die jaren toch echt een vaste plek heeft veroverd in mijn persoonlijke top-nogwat.
Vanmiddag las ik tussen alle waanbeelden door nog een kop: Trump begroet aanhangers. Ik zal toch niet de enige zijn die dan denkt dat die slechte verliezer in het Land van Nooit in een of andere vage camperstalling al zijn aanhangwagens een bemoedigend klopje geeft en een lief woordje tegen ze spreekt?