Arthur
Gewoon even los van alles hoor, maar wat zijn de meeste politici toch ongelooflijk dom. En dat al die hersenlozen dan veelal ook nog samenklonteren in dezelfde partij. Je verwacht het niet, hè?
Ach ja, de mensjes en hun verzonnen speeltjes. Ik blijf mij erover verbazen en boos maken. Niet heel handig, want het is een gebed zonder eind. Daarom doe ik op dit moment ook een uiterste poging om mezelf en u niet verder mentaal uit te wonen door opnieuw een tirade te beginnen. Maar, fukkeduk, dat valt nog helemaal niet mee, ik zeg je.
Iets anders dan. Tragiek bijvoorbeeld (hoewel dat net zo goed geldt voor al het bovenstaande).
Een meisje van 13 dat tot drie keer toe vergeefs een poging waagt om 113 te bellen. Net als ik denken de meeste mensen dat je dan dus gewoon net als 112 alleen die drie cijfers hoeft te touchscreenen – of indrukken, mag gelukkig ook nog steeds. Maar nee. 113 is een 0900-nummer. Dus dan wordt het 0900-0113. Dat is nogal cru als je in psychische nood verkeert. Meestal denk je dan niet erg logisch na. 'Oh kut, ik wil dood, maar wacht eens, ik bel 113. Hoewel, nee, daar was iets mee, hm, pomtipom... Oh ja!'
We zullen het nooit zeker weten, maar er was een kans geweest dat dit meisje, en ongetwijfeld velen met haar, nog had geleefd als 113 ook gewoon echt 113 zou zijn. Tja, dan is die vicieuze cirkel toch weer rond, want er moeten blijkbaar eerst Kamervragen worden gesteld aan een – mag ik even chargeren? dank u! – niet toerekeningsvatbare minister om hier verandering in aan te brengen. Terwijl elk weldenkend mens, de paar die er heus wel zijn, niet zou hebben gewacht tot er vele kalveren waren verdronken in die ellendig diepe put. De put dempen met dood vee. Klinkt als een neo-liberale oplossing:'Lekker efficient, lullo! En we gaan weer door met het gevecht tegen de klimaatrakkers en hun stikstoffobie. Hup kerel, wijntje achterover, smeertoastje erin en recht zo die gaat, hahaha!'
Of het treurige verhaal van de jongen (15) die vorige week ook een einde maakte aan zijn leven. Zijn familie had geen uitvaartverzekering en er werd via een goede vriend een inzamelactie gehouden. Dat was mooi, in no-time was er voldoende geld bij elkaar. Totdat een volslagen idioot er doodleuk mee vandoor ging. Iets met de één z'n dood – geloof je toch niet, hoe ziek ben je dan?
Een tweede inzameling bracht in ieder geval opnieuw voldoende geld op voor een passend afscheid. Schrale troost, dat ook.
Politiek en zelfmoord. En dan moet volgens Schopenhauer het ergste nog komen. Ik kijk er enorm naar uit.