Batik
Ik kocht pasta voor de Voedselbank. Na het afrekenen bleek dat de inzamelactie pas volgende week begint. Dus nu hebben we een pasta die we anders nooit in huis zouden hebben. Dan denk je: geen punt, dan eet je die toch gewoon. En zo is het.
Bij het kruispunt waar nu volop chaos heerst (meer dan anders) omdat er allerlei nieuw asfalt, een fietspad en een brug wordt gerenoveerd en dan huppekee gelijk de hele boel maar herinrichten, valt het op dat automobilisten erg veel moeite hebben met het interpreteren van wat de verkeersregelaars van ze willen. Het is een fascinerend schouwspel met veel getoeter, open portierraampjes, scheldpartijen, schelle verkeersfluitjes en een zwik andere verkerende deelnemers die zich juist nergens druk om maken. Balans moet er zijn.
In een stad waar eerst fietsers en daarna voetgangers de baas zijn, mogen zij dan ook volgens verwachting doen wat ze niet laten kunnen. Meest in het oog springend ben ik dan, de deviante loopvogel die de boel graag bekijkt en zich daarom juist wel aan de wild gebarende armbewegingen van de mensen in fel geel-oranje houdt. Met een beetje mazzel geef ik die hardwerkende fluitisten dan toch een voldaan gevoel: tenminste iemand die hen serieus neemt.
Het wandeldingetje door het park naar de supermarkt gaf mij in ieder geval weer wat lucht. Vervuilde lucht, dat ook. Maar toch, aangezien november blijkbaar is uitgeroepen tot bovengemiddelde niesdagenmaand, was het toch fijn alleen wat achter mijn natte neus aan te lopen en 'm af en toe eens grondig – we zijn tenslotte buiten en gaan met grote bogen om elkaar heen (oh ja joh?) – op te halen. En waar ik ophaal, haalt een ander af. De afhaalloketten zijn als paddenstoelen uit de grond geschoten. Nu is het ook wel de tijd van het jaar voor die schimmelpracht, dat scheelt. Een heuse optocht van koffietjes to go met links en rechts de lege bekers in de struiken.
Om niet te vervallen in nog meer oeverloos geouwehoer laat ik het hier dan maar even bij. Aju en de groeten aan je denkbeeldige vrienden hè?