Bevers wijken niet
Wist ik tot een paar uur geleden nog niet: bevers slaan elkaar de hersens in om hun territorium te beschermen. Of te claimen, het is maar net hoe het uitkomt. En dat doen ze niet, zoals je dan zou verwachten, met hun damstaart. Nee, daar gebruiken ze stokken voor. Echt. Stokken. En flinke dingen ook. Ja, op beverformaat, maar dan nog. Het zijn net mensen. Wist ik niet. Nu wel.
Dat komt omdat we opnieuw uit eten waren bij onze vrienden hier tien minuten verderop. Leuke gesprekken, zelfs de moeilijker onderwerpen. Probeer bij een Noor maar eens voor de gein op het knopje openhartigheid te drukken, dat is nog een kunst, maar als het lukt dan heb je ook wat. En er werd tussendoor dus ook zomaar ineens spontaan informatief gebabbeld. Er staat namelijk een pot met van die beverse relstokken op een plank achter de eettafel. Verzameld door onze gastouders bij de rivier achter hun huis. Geen idee meer wat de aanleiding van het beverige verhaal was – nou, eigenlijk wel, maar dan wordt het wel een heel lang en oeverloos geschrijf – maar zo kwam dus de anekdote over hooligan-bevers op tafel. Figuurlijk, u snapt.
Verder was het een uitermate luie dag. Jemig, wat voelden we ineens hoe moe we zijn van de afgelopen dagen. Niet gek, al die indrukken en constant onderweg. Het is een feest hoor, begrijp me goed. En ook deze arbeidsloze 1 mei draagt daar aan bij. We deden zelfs een middagdutje voordat we richting etenstijd gingen. Meer rock en roll wordt het niet.
Goed, morgen gaan we weer flink aan de bak. Melhus, here we come! Hashtagzinin!