Blikvoer
Reigers zijn als dagen. Ze krijsen om het hardst om aandacht, maar als je op ze af loopt, hoe rustig ook, dan vliegen ze weg.
Het ging door het park in tegengestelde richting. Dan zie je de dingen toch anders. Het werd ineens spannend op het vertrouwde pad, alsof ik in overtreding was. Wat ook klopte; eigen regels kun je prima consequentieloos aan je regenlaars lappen. Boetedoening in de vorm van angstzweet.
We namen een nummer op. Na eerder een stevige middag overleg over wat wel en niet binnen deze vier muren enigszins werkbaar is. Want laten we wel wezen, ons geluid is de laatste maanden behoorlijk aan het veranderen. Luider vooral. Neemt niet weg dat er ook nog voldoende nummers zijn die wel in een uiterst bescheiden thuisstudio overeind blijven. En dus gingen we op de nieuwe route verder. Omkeren is nooit een optie.
In de keuken vliegen de wraps tegen het plafond en snijdt een tierende vrouw zich aan een conservenblikje. Mijn passiviteit tijdens al deze tragiek verdient geen schoonheidsprijs.
Zie je wel, ondanks ons verheven artistiekerig bestaan blijven we gewoon met beide voeten op de grond. Wegzweven kan altijd nog aan de poten van een zilveren reiger bijvoorbeeld.