Cachet
Je moet er toch mee oppassen, steeds van die berichten over alles wat mij stoort. Daarom heb ik NS een plezier gedaan en daar maar weer eens een vragenvuurtje opgepookt. Ook leuk. Ik wacht in spanning af.
Over de trein gesproken: vandaag zat ik dan eindelijk eens in zo'n nieuwe Sprinter. Ik had ze al vaak gezien, maar ze reden nog niet op de trajecten die ik meestal bereis. Nou, tot vandaag dus. Mijn hartje klopte spontaan wat sneller, ik voelde een tinteling in mijn buikje en een minuscuul moment dacht ik zelfs lichte onrust te bemerken in de erogene zone. Al bleek dat later gewoon een gevalletje spontane incontinentie. Ach, kleinigheidje.
Ik kan je met overtuiging zeggen dat het allesbehalve een feest was in dat nieuwe ding. De verlichting kil en koud, het interieur oogt als Action-plastic en ik verlangde ineens enorm naar Prins Claus en zijn strofobie.
Helemaal geen pluspunten? Jawel. Een beetje. De geautomatiseerde deurfluit is van een aanvaardbaar volume en het treindiertje zoeft nagenoeg geruisloos over de rails.
Toch, ik geef het als geheel een mager zesje. Alleen al omdat ik mij als treinreiziger een beetje in de mailing genomen voel, want eigenlijk is het geen trein meer; het is een veredelde metro. En ik heb een onwijze teringhekel aan metro's. Ja, ze zijn heel handig en snel. Maar zo deprimerend als de neten.
Wat dan wel weer zo is: ik was als een kind zo blij toen ik op de terugweg in een oude, gammele, naar rottend afval riekende en met de dood tussen de kiezen stinkende Sprinter van het eerste uur zat. Zo leer je die ouwe zooi toch weer waarderen. Je zou bijna denken dat ze het erom doen bij ons aller NS.