Cyneast
Gisteren ben ik begonnen aan het boek waar ik eerder over schreef: De meeste mensen deugen van Rutger Bregman. Na bijna honderd bladzijden kan ik wel stellen dat ik het ook uit ga lezen (was eigenlijk nooit de vraag) en mijn eerste conclusie is dat ik een progressieve cynicus ben. En dat is best grappig, omdat juist dat geen bestaande classificatie lijkt te zijn. Maar, zoals gezegd, ik ben pas op een vijfde van het boek, dus alles is nog mogelijk.
Ondertussen doen de (inter)nationale acties van Extinction Rebellion (XR) mij deugd. Als ik binnenkort mijn geliefde baantje en nog lievere collega's bij de bieb noodgedwongen vaarwel moet zeggen, dan overweeg ik om mijn XR-steentje bij te dragen. Ofwel de straat op, of achter de schermen. Indirect doe ik dat nu al, zo kun je het ook zien.
Overigens zijn de reacties die ik zo hier en daar lees weer tergend treurig. Zo zou “dit tuig” gewoon overreden moeten worden “hebben ze geen baan en geen gezin”, “moeten ze hard worden aangepakt” en “die vieze uitkeringstrekkers gelijk hun WW en bijstand afpakken”.
U begrijpt dat bovenstaand boek hard nodig is om mijn kijk op de mensheid nog enigszins te voorzien van pluspunten. Want, mijn Godelieke nog aan toe en wat de neuk... Hoe dom is dit gepeupel?
Ik kan alvast zeggen dat ik ondanks het verlies van mijn deeltijdbaan en dus het meeste van mijn stabiele inkomen geen uitkering zal trekken, ik heb een gezin (samenwonend), ik heb een kind. Ja, ik maak mij zorgen om haar en haar toekomst. Althans, met haar gaat het gelukkig behoorlijk goed ondanks een vroege scheiding en tegenwoordig alles wat een puber moet doormaken. Maar bij mij overheerst nog dagelijks het schuldgevoel van in welke wereld ik haar heb gezet – een vraag die ik al had voordat ik ooit vader werd en eerlijk gezegd was ik er ook van overtuigd dat ik juist om die reden nooit vader zou willen worden. Al met al genoeg reden om hier en daar voor wat oproer te zorgen.
Daarom dus. Ik ben voor protest, ik ben voor vriendelijke doch dringende ontwrichting. En dat doe ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor die zelfde idioten die lopen te roeptoeteren dat “het allemaal linkse gekkies zijn”.
En nee, dat doe ik ook niet omdat ik zo'n prachtige altruïst ben, maar omdat ik gewoonweg weiger te accepteren dat mijn hele soort – hoe dom ze ook is – zichzelf en haar omgeving moedwillig om zeep helpt. En dan ook nog zo extreem pijnlijk. Ecce homo. Om te janken.