De leesbaar
Laat ik ook eens terugblikken. Niet met een lijstje, maar gewoon lekker algemeen het jaar terug in herinnering roepen. Waarom ook niet.
Het slot van dit jaar is namelijk wel toepasselijk. Na heel veel rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan (dank je, Herman) kwam daar de onvermijdelijk dikke muur zo aan het begin van de eerste kerstdagavond. Boink. Onderuit.
Het is eeuwen geleden dat ik dagen op de bank doorbracht. Belabberd, koorts, spierpijn, keelpijn, hoofdpijn, oorpijn, rugpijn (longen), onrustige benen die in de fik lijken te staan, geen eetlust, slechte (nog vervelender dan anders) nachten. Pff, lekker dan. En dat net een paar dagen na het heugelijke nieuws dat ik per 1 januari een contract voor onbepaalde tijd in de tas heb. Dat is geweldig. Ik heb er hard voor gewerkt en dat wil ik ook heel graag nog heel lang zo volhouden. Gaat ook vast wel lukken, maar ja, nu heel even niet. Pas op de plaats en dergelijke.
Wat een intro vol met kwelling. Mij is u niets vreemd, zo is het ook. Ja, lees dat zinnetje nog maar eens. En nee, de koorts is afgenomen, dus wartaal is het niet. Daar heb ik ook geen koorts voor nodig, zoals u weet. Ik war mijn taal het liefst in goede gezondheid.
Het jaar stond vol met allerlei en van alles. Vanaf maart namen de optredens een vlucht en leken we met elk optreden te groeien. Er is denk ik wel wat gebeurd in hoe we ons presenteren, hoe we onze muziek brengen. Misschien zelfs wel met dank aan de twee jaar verplicht ophokken. Het besef dat we naar buiten moeten, dat we ons moeten tonen, de drang, de wil. Hatsa. Spelen.
Het waren stuk voor stuk mooie en bijzondere optredens. Ik zeg dat altijd en neem gerust aan, dat is altijd weer even oprecht. Ik kan niet genoeg benadrukken dat het voor mij ooit iets vanzelfsprekends zal zijn om ergens te mogen optreden en er dan ook nog voor te worden bedankt. In welke vorm dan ook. Dat kan zelfs een enkel knikje zijn. Ik zie het allemaal, ervaar het allemaal en neem het allemaal tot mij. En ja, dat klinkt zowat religieus. En ook daarvan weet u als geen ander: daar heb ik niet zoveel mee op. Het zal gewoon de tijd van het jaar zijn.
Naast de muziek zat de boel verder ook niet stil. Zoals gezegd vroeg mijn werk veel. En ik kreeg er veel of zelfs meer voor terug. Een opleiding, cursussen, workshops, een nieuwe functie, een tussentijdse ophoging van mijn contracturen en nu dus een vast contract. En niet als laatste: fijne, lieve collega's.
We verhuisden. Slechts een straat verderop, maar de impact was daarom niet minder. Ik ben vaak verhuisd in mijn leven, maar dit was me er eentje hoor. Goed, het zal de leeftijd ook wel zijn.
Ik heb me suf gesleept met eindeloze stapels dozen. Alles om zo min mogelijk klein spul op de verhuisdag zelf te hoeven verhuizen. Dat is gelukt en op de dag zelf hebben we met vier vrienden de Grote Klus geklaard.
Inmiddels wonen we hier ruim drie maanden. Er moet nog wel wat worden gedaan, maar dat komt wel. Het is te overzien.
Iets minder te overzien waren de hoeveelheid monteurs en werklui die we in de afgelopen drie maanden over de vloer hadden. Ondanks dat we echt heel blij zijn met onze verse plek, echt een andere wereld, moest (en moet) er flink wat worden hersteld door de woningbouwvereniging. Ik weet niet waarom, maar blijkbaar is het anno nu heel normaal om overal een lik verf overheen te mikken en ermee weg te komen. Nou, dan heb je aan de partner in crime een slechte. Die belt en mailt net zo lang tot de boel acceptabel is gemaakt. Er staat nog een flinke klus op de agenda, ergens volgende week. Er zal worden gehakt en geschaafd, gebeiteld en geschuurd. En dan – fingers crossed – is het voorlopig klaar met al dat gerommel.
Alles bij elkaar een jaar vol dynamiek. Er valt nog genoeg over te zeggen, maar dat laat ik voor tussen de regels. Het moet hier wel een beetje leesbaar blijven.
Leesbaarheid. Ook zoiets. Want u heeft wel gemerkt dat het hier vaak en lang stil bleef. Ik kwam er gewoon niet aan toe, te moe, te overprikkeld, te druk ook vooral. Ik ga ook niet beloven dat er vanaf nu weer meer leesvoer op tafel komt. De enige zekerheid is dát het op tafel komt. Zonder vaste tijden, geen menu, geen reserveringen. Eten wat de pot wanneer schaft.
Het regent, het is zacht. Ik ben nu drie dagen niet buiten geweest, maar ik zie het en geloof het zomaar. En dan is daar ineens een betoverende klassieker die ik veel te lang niet heb gehoord. Rain From Heaven. The Sisterhood. Want ja, 'we forgive as we forget'. Doe er je voordeel mee.