Drups
De druppels sissen hun tanden stuk. Het is typisch zo'n zinnetje dat zomaar kan leiden tot nog meer beeldend schrijfwerk. Al vind ik het voor dit moment al mooi genoeg. Eigenlijk zou het helemaal los moeten staan. Zoals een groot schilderij in een enorme expositieruimte. Alleen dat beeld, verder niks-nada-noppes.
Ik liep door het park. De paar boodschappen combinerend met een wandeling. Bomen en vogels, een klein beetje regen en het geruis van de snelweg. De tram die door de scherpe bocht dondert. Een sirene. Dagelijkse geluiden. En steeds opnieuw probeer ik alleen de stammen en takken te zien. De bladeren die vallen, op de grond liggen – nauwelijks nog te herkennen. Overstemd door het geschater van de vogels. Die hebben het er maar druk mee. Al heb ik dan geen flauw idee waarmee. Zo'n kenner ben ik niet.
En toen kwam dat zinnetje. Ik vond het wel wat, haalde mijn telefoon tevoorschijn en zette het in mijn notities. Mijn beeldscherm nat, mijn vingers stram. Kunst is lijden, weet je.
Ondertussen zie ik het voor mij gebeuren. Druppels met een grimas, bijten en sissen, kapotte tanden.
Het past trouwens ook mooi bij de muziek van M.I.A. die nu uit de speakers spat. Fel, met gestrekt been, revolutionair. Ik dans wild en met schijt aan de buren de kamer door terwijl het water het kookpunt bereikt. Tijd voor thee.