Een kus
Er is dus iets met een kloof, zei hij terwijl ergens verderop iemand luidruchtig een poedertje snoof.
En er is iets met geloof, wie dat niet horen wil is doof.
Op zich begreep ik zijn makkelijk rijmend punt, maar kon er verder niet veel mee.
Of het moet zijn dat er in Maleisië een band van het podium is gehaald, omdat ze opmerkingen maakten over de anti-lhbti-wetten in dat land en de zanger en bassist elkaar zoenden. Homoseksualiteit is daar strafbaar. Als drogreden wordt door de regering het islamitisch geloof erbij gehaald. Het had net zo goed een fanatiek christelijke of elk andere groepering kunnen zijn die denkt dat er een almachtige entiteit bestaat die alles netjes voor hen heeft bedacht. Zelf denken is namelijk niet de bedoeling en bedreigend. Dan moet je minstens een gevangenis in. Of dood.
En dat in een uni(multi?)versum dat volgens nieuwe berekeningen misschien zelfs al bijna 27 miljard haar ding doet.
In Italië mag alleen nog de biologische ouder op de geboorteakte van het kind staan als er sprake is van twee moeders of twee vaders. De andere ouder moet dan voor elke scheet rondom hun eigen kind naar een notaris, rechter of andere regeltjesmelker. Dat is gewoon treiteren, pesten en zieken door een stel sneue homofoben.
In Nederland kun je alleen in bepaalde stedelijke gebieden veilig over straat met een regenboogarmbandje. Op talloze andere plekken ben je de klos als je niet duidelijk zichtbaar hetero bent. Regenboogvlaggen gaan in de fik, feesten worden verstoord, een zoenend stel in elkaar geslagen. Het zijn geen incidenten, het gebeurt structureel. Het haalt lang niet altijd de hijgerige voorpagina's. Maar dat betekent niet dat het er niet is.
Langzaam maar zeker wordt het amper verworven en nog wankele begrip (voor) diversiteit – van inclusiviteit is nog lang geen sprake – hardhandig de kop weer ingedrukt. In diverse landen, waaronder dit kaalgevreten betonnen land, zijn conservatieve partijen zichtbaar en onzichtbaar al een tijdje in opmars en maken de dienst uit.
Misschien is het een laatste stuiptrekking. Ik las namelijk ook een artikel waarin duidelijk wordt gemaakt dat het niet lang meer duurt voordat de komende generaties zich laten horen. Met daarin blijkbaar een sterke, luide progressieve stem. Australië wordt genoemd als voorbeeld. Daar is de omslag een feit. Het lijkt dus een kwestie van geduld en tijd voordat ook hier de boel in beweging komt.
Tot het zover is zal de kat in het nauw rare sprongen maken, vrees ik. Toch, Donald? Waarom schuld bekennen als je de schuld nog altijd in andere schoenen kunt schuiven. Als je geld als water (voor zolang die vlieger nog opgaat) hebt, kun je gewoon de boel eindeloos traineren. Lekker de eencellige menigte nog verder ophitsen, op naar een volgende bestorming en mogelijk burgeroorlog.
Opdat ze je met pek en veren aan je ballen ophangen, ouwe rukker.
Ach, met een beetje mazzel is het allemaal niet meer nodig. In de woorden van Fransje Timmermans: de planeet redt zich wel, maar de mensheid niet.
Goed. Tijd voor Just One Kiss. The Cure. Een nummer dat sporadisch live wordt gespeeld. En dit is een puike versie, Robert.