Fittie
Ja joh, de wereld is me wat. Groot en klein leed, maar daarom niet minder ledig. Wat te denken van ons aller klootviool Trumpje die niet kan wachten om oorlogje te spelen met Iran? Of het langzaam verdrinken van Spanje en het in rook opgaan van Griekenland. De boel flikkert gestaag in elkaar en gisteren had ik nog hoop. Zo gaat dat dan. Ik hoop nu toch vooral dat wanneer de bliksemse bende dan eindelijk de geest geeft, dat het dan snel en zo pijnloos mogelijk zal zijn. Maar ja, dat zal wel weer niet. Iedereen die denkt dat het een groots en meeslepend avontuur wordt waarin, als je de Amerikaanse filmindustrie met haar achterlijke propaganda van opoffering, heldendom, moed en al die ongein moet geloven, we overwinnen (wat dan? onszelf??), die komt van een gesmolten kermis thuis.
Nee, het wordt een langzaam en slepend gedoe. Het is al volop aan de gang trouwens, al decennia, zelfs al eeuwen. De grootste fout maakten we toen we nog het geweldig geachte idee van permanente vestiging gingen uitvoeren. Daarna die rarigheid met de industriële revolutie. Weet je, misschien was het wel het vuur dat we nooit hadden moeten uitvinden. Of het wiel. Of gewoon een grote vergissing in het algemeen. De hele mensheid. Ach, u weet wat mijn standpunt is. Laat maar komen, voer maar oorlog, roei de boel maar uit. De domheid regeert nu eenmaal en leidt onomkeerbaar tot ellende.
Overigens wel hilarisch hoe de olieprijs pas na het weekend stijgt. Want, oh logica, in het weekend is de beurs dicht, dus ja, dan kan er ook niets stijgen. Een prachtig voorbeeld van de waan die wij mensjes met z'n allen hebben gecreëerd en tot religie hebben uitgeroepen. We geloven rotsvast in onze morbide afspraken. Tot de dood ons schijt.
Troostende gedachte, en ook die is u bekend: alles verandert altijd, niets blijft hetzelfde. Ook onze lieve planeet moet er op een dag aan geloven, zelfs als wij geen handje zouden helpen. Net zoals ze ooit ontstond, is ook zij ten dode opgeschreven. En de dood, lieve lezers, is niet erg. Het is een andere vorm, het is slechts verandering.
Klein leed dan. Het moet toch even. Vandaag zouden twee programma's op de lokale radio van de gemeente Zuidplas hun 700ste uitzending hebben. Zouden. Want een paar weken terug werd de makers van het ene op het andere moment gezegd dat ze niet meer welkom waren. Sleutel inleveren en dikke doei. Een heel naargeestig akkefietje tussen een stuur- en zielloze organisatie en stabiele programmamakers. Dat is op z'n minst wrang. Daarom via deze weg een hart onder de riem voor de mensen die zowat 20 jaar lang trouw hun programma's maakten en nu alweer een week of wat een nieuwe invulling moeten zien te geven aan de tijd die is vrijgekomen.
Dus ja, alles verandert. Op zichzelf alleen maar goed, alles stroomt, alles is continue in beweging, ook nu op dit moment. Alles is chaos en chaos is alles. Er is geen route, geen vaststaand pad, geen lineaire tijdlijn, geen doel of stip op de horizon. Het kan letterlijk alle kanten op. Sterker, dat gaat het ook. Tijd en ruimte zijn ook maar verzinsels om de illusie van controle in stand te houden.
Maar sommige veranderingen vallen niet altijd mee. Zo is het ook. Zoals mijn opa al zei: het valt wel, maar niet mee. Onveranderlijk Rotterdams optimisme, zeg maar.