Flipflop
Losse flodders die door mijn hoofd suizen. Zoals het heilig verklaarde rendementsdenken. Met als gevolg dat als iets niets oplevert het dus per definitie niets waard is. Dat is toch eigenlijk geen wereld die je moet willen wensen en toch is alleen al de grootste politieke partij in dit land handenwrijvend voor dit idee. Ofwel, een meerderheid van de stemmers, die misschien over een poosje opnieuw hun potloodje mogen slijpen, ziet een maatschappij wel zitten waarin het voor wat hoort wat leidend is.
Het past helemaal in het beeld van de verwoesting van kwaliteit door kwantiteit en de verpulvering van schoonheid door oppervlakkigheid. Hoe meer duimpjes, hartjes, views en meer van die ongein iets krijgt, hoe meer het de moeite waard zal zijn, blijkbaar. Nou, als ik in een vlaag van levensmoeheid al op een gemiddeld 'miljoen-views-filmpje' klik, dan zie ik vooral heel veel onzin. Mentale bagger, onnodige schermvulling en datavervuiling. Alles om de hongerige massamens te voeden. Een bodemloze put. En mijn levensmoeheid slaat hartstikke spontaan om in levensmoedeloosheid.
Wat dat laatste betreft. Ik snap niet waarom er zo ingewikkeld wordt gedaan over het zelf kunnen kiezen voor de dood. We juichen wat af als er een kind op de verziekte wereld wordt gegooid, maar o wee als je het in je botte koppie haalt om over je eigen levenseinde na te denken. Bel dan in godeliekesnaam toch alsjeblieft snel 113 en laat die vreselijke gedachte uit je hoofd praten. Wat is dat toch voor rarigheid? Ik denk dagelijks meer dan eens aan de dood en ook aan hoe ik dat laatste zuchtje wind het liefst zelf richting geef. Daar is niets mis mee. Maar nee, dan ben je direct rijp voor een strip pillen, zes psychologen en een hulplijn inclusief interventie. Belachelijk, krampachtig en zo'n taboesfeer leidt juist alleen maar tot werkelijke ellende. Laat iedereen lekker nadenken over het leven en de dood en zelf zijn einde kiezen. Tenminste, in theorie. Want uiteindelijk heb je helemaal niks te vertellen over hoe het werkelijk zal aflopen. Het is slechts duimen dat je, als de wet het dan eindelijk eens toelaat, je zelf gekozen achterdeurtje achter je dichtdoet.
Nou, om geheel gezellig en in stijl af te sluiten. The Funeral Party. The Cure. En nog toepasselijker: een live versie. Levend dus. Grappenmaker die ik ben.