Frutte
In Den Haag wordt er op dit moment Omzigtig een mijnenveld omgeploegd en moet ik ondertussen concluderen dat ik mijn ultieme droom om minister-president van dit godvergeten land te worden definitief in rook zie opgaan. Ik heb namelijk een heel sterk geheugen en herinner mij allerlei dingen, zelfs waarvan je denkt: echt joh, waarom zou je dat onthouden? En daarbij is mijn reukorgaan al groter dan gemiddeld en kan het dus bij lange na niet meer voldoen aan die andere harde eis: groeipotentie volgens de Pinokkio-doctrine. Jammer. Heel erg jammer.
(Treurnis komt zelden alleen. Want zeg zelf, er wapperen hier voor het raam vrolijk bedoelde plastic puntvlaggetjes in de wind. Ze zijn losgeraakt van het balkon boven ons en hebben nu niets anders om handen dan willoos de duiven verjagen en afwachten wanneer ze uit hun zielloos lijden worden verlost. De bovenbuurjongen verkeert regelmatig in hogere sferen en kijkt zelden naar beneden.)
Hoop is er ook. Niet dat ik daar verder veel waarde aan hecht, u weet dat ik hoop een lege huls vind. Toch zou het zomaar kunnen dat Ollongren uit gewetensnood een besmetting in scène heeft gezet zodat ze geloofwaardig met spoed het Binnenhof kon verlaten en aldus in alle voorgewende haast achteloos wat knuppelinhethoenderhoknotities aan de horzelende journalisten kon tonen.
Ofwel, komen er alweer nieuwe verkiezingen? Gaat Markje eindelijk met zijn fietsje elders slangenkuilen graven? We gaan het zien en beleven.
Ik stuur u verder het bos in. Op naar het noorden waar Wardruna's Helvegen (live) geheel volgens mythologisch gebruik de weg naar de hel wijst. Maar nee, echt, een prachtplaat. Lekker kitsch, dat ook. Enjoy.