Fundament
Soms is het best fijn wanneer het vier uur in de middag is. Al was het maar omdat dan de bouwvakkers die hier aan het eind van de straat met twee mega-projecten bezig zijn het voor gezien houden. Busjes in en morgen in alle vroegte verder.
Inmiddels is het ene blok volledig met de grond gelijk gemaakt. Of nou ja, bijna. Alleen de oude fundering ligt er nog. Sinds vorige week zijn ze die eruit aan het beuken met een machine. Een soort graafmachine zonder graaf, maar wel met een dikke vette beitel. Dat ding hakt gezellig pneumatisch die fundering aan gort. Keerzijde: je dreunt weg in huis. De kledingkast, die toch behoorlijk groot en stevig is, klappert zijn spiegeldeuren suf. Onder andere. Of, zoals mijn vader zegt wanneer hij een paar uur de geur van zijn peuk niet onder zijn neus heeft gehad: alles trilt.
Zelfmedelijden is nog te behappen. Ik heb meer te doen met de ouderen die in het pand direct daar aan de overkant van dat hels kabaal zitten. Hun hele verzorgingshuis wordt groots gerenoveerd, dus dat is al een feest op zich. Maar met een overbuurpand dat volledig tegen de vlakte wordt gehakketakt gratis bij. Straks begint het heien. Ook weer iets om naar uit te kijken.
Ik heb in dat verzorgingshuis een jaar of drie geleden nog kort gewerkt, trouwens. De gesloten afdeling. Dat viel mij niet mee, maar dat vonden de bewoners niet erg. Elke dag was ik tenslotte weer een nieuw gezicht voor de meesten, de verrassing was altijd compleet.
En als ik denk aan de verwarring waarin die mensen van zichzelf al zitten, dan vermoed ik dat ze het nu helemaal niet meer bevatten met al die klerenherrie.
Schiet mij nu zomaar te binnen. In die periode schreef ik wat fragmenten van het leven op de afdeling. Schetsen, momentopnames, noem het wat je wilt. Ik zet er eentje hieronder. Dan kan het archief voor vandaag weer dicht, scheelt een hoop ouwe tocht.
Bezorgklacht
Ze begrijpt er niets meer van, geen bal.
Ze was altijd abonnee van De Volkskrant, maar nu krijgt ze ‘m zomaar ineens niet meer.
Ja, soms, maar dan heeft iemand anders er al in gelezen, dat heeft ze heus wel in de gaten.
Geen bal snapt ze er meer van, echt helemaal niets wat ze er nog van begrijpt.
Ze kreeg altijd netjes De Telegraaf in de bus, maar nu? Nooit meer. Ook niet af en toe. Wel De Volkskrant, soms. Maar ja, moet je kijken hoe die eruit ziet? En ze betaalt er toch zeker voor? Elke maand hoor. Maar een nette krant ontvangen, ho maar! Moet je zien, deze heeft zelfs geen voorpagina en hij is al twee weken oud, zei haar dochter. Maar ja, die ziet ze ook nooit meer, haar dochter.
Ze snapt er niets meer van, geen bal.
En ze is ook haar bril kwijt.
Ja, ze weet wel wie dat doet, maar dat zegt ze niet hardop, ze kijkt wel uit.
Ze pikken hier alles onder je neus vandaan. Dat snapt toch niemand, waarom zou je dat doen?
Ze snapt er de ballen van. Ze zal het allemaal wel met haar dochter bespreken als ze die ooit weer eens ziet.
Gisteren was ze er? Echt waar?
Ze lacht. Gisteren heeft ze haar dochter gezien, ja, dat was fijn.
Het is ook zo’n schat van een meid.
#waanvandedag #gentrification #renovatie #werkzaamheden #verzorging #archief #100DaysToOffload