Ganzenpas
Dat wordt nog lachen daar in het denkbeeldige land der staten met Sjef Overkam die maar blijft dreinen en jengelen dat er vals wordt gespeeld. Kindje toch. Niet dat ik nou enorm veel blijer word van Joepie Biden, maar je moet toch wat. Meest verbazend vind ik dat er miljoenen mensen denken dat er maar twee partijen zijn daar. Rood of Blauw. Maar er zijn er meer hoor, heus. Groen bijvoorbeeld. Het zegt veel over het conservatisme in het gejatte land der Verdeelde Staten. Dream on.
Ondertussen zit de schrik er hier ook goed in na het lezen van de sociale intenties en zelfs het niet langer heilig verklaren van de vrije markt door Mark en de zijnen. Moet niet gekker worden. De enige reden die ik kan bedenken is dat het erg goed past bij de sorry-politiek. Sorry dat we nu al tien jaar lang iedereen hebben uitgeknepen, maar we zien nu in dat het ook heus anders zou kunnen. Ja, dat uitknijpen dan. Laten we wel wezen, we willen een stevig midden, dan kan het aan de bovenkant nog wat meer groeien en snoeien we er aan de onderkant flink wat van af. Zolang het midden maar tevreden gehouden wordt geeft dat een stevige body. En het klopt dat dan uiteindelijk de onderkant van dat midden ook wegrot, maar tegen die tijd is iedereen alweer in slaap gewiegd door een volgende suikerhypnose.
Ik zou echt willen geloven dat zelfs een stel kapitalistische idioten in staat is tot voortschrijdend inzicht, maar ik vertrouw het zaakje niet. Alleen al omdat hun enorme voorsprong zo groot is dat ze zich zulke zogenaamd progressieve praatjes kunnen veroorloven. Daarbij moet het nog worden goedgekeurd door de stijf van de botox staande leden, dus dat hele 'ommezwaaifeest' gaat niet door. Maar, dan kunnen ze wel zeggen dat ze welwillend waren en het hebben geprobeerd.
Ik verzuur, ik word bitterder en bitterder. Probeer dat maar eens tien keer zonder haperen achter elkaar te zeggen of typen. Lukt je niet. Daarom, ik heb het ook niet makkelijk.
Waar ik ook mij ook over verwonder is hoe ik tijdens een rondje fietsen voorafgaand aan de boodschappenellende regelmatig door een haag van overzijdepraters moet. Ofwel, aan de ene kant van de weg of het fietspad staat iemand te praten met iemand aan de andere kant. Daar zit dan – in het geval van de omfietsroute die ik maak – net anderhalf á twee meter tussen. Daar moet ik dan doorheen.
Nou, reken even mee. Dat is dus voor het gemak twee meter. Haal daar mijn lijfjesbreedte vanaf. Houd je ongeveer anderhalve meter over. Dat gedeeld door twee. Heb ik aan weerszijden op 75 centimeter afstand tussen twee op volume naar elkaar kwekkende mensen staan. Dat geeft een hoop gespuug, of zoals dat nu heet: aerosolen, waar ik gezellig doorheen mag met mijn godverziekende kop. En dat, ik overdrijf niet eens heel erg, een keer of zeven tijdens zo'n ritje.
Gelukkig maar dat het aantal besmettingen nu daalt, anders zou ik hier Kamervragen over insturen.
Tijdens een van die douchemomenten zag ik een raaf op een lantarenpaal met zijn kop een beetje scheef de boel eens aanzien. Hij schraapte opzichtig luid zijn snavel, sloeg zijn vleugels uit en vloog weg. Ongetwijfeld op weg naar een griepprikconsult. Nee, ik zie ze niet vliegen, maar wel uit de lucht vallen. Rust zacht, vogels.