Grote vogel
Van de week jammerde ik hier al over het einde van de korte maar o zo prettige vakantie. En daar was geen woord van gelogen. Inmiddels draait de dagelijks molen weer, ook de partner in crime heeft haar werkplek weer bezocht. Het uitzendbureau vraagt mij ondertussen om extra beschikbaarheid voor de komende twee maanden en ik vul braaf wat dagdelen in. Met een paar extra diensten compenseer ik mijn vakantiedagen. Toen ook flexibele arbeid nog gewaardeerd werd, kreeg je gewoon je vakantie doorbetaald. Die tijden zijn alweer een poosje voorbij. De race naar de bodem en dergelijke, u weet wel.
Waarom ik toch nog even terugdacht aan het boehoehoe de vakantie is voorbij-dingetje is omdat ik daarnet de laatste twee stukjes van de chocoladereep aan mijn middageten toe had gevoegd. Die bitterzoete stukjes brachten mij terug naar de razende vrijdagochtend waar we met z'n allen door het vakantiehuis rennen en vliegen om de boel weer in ordentelijke staat te overhandigen aan de eigenaar. Een van de rituelen is het verdelen van de overgebleven boodschappen. Wij kregen onder andere die chocoladereep onder ons bewind. Niet zo gek trouwens, ik was de enige die er met smaak van at. En nu is het op. Gelukkig hebben we nog wat wc- en keukenpapier dat ons voorlopig nog een bevrijdend gevoel kan geven; eveneens buitgemaakt op die bewuste vrijdagochtend. Scheelt mij toch al gauw een volle fietstas met boodschappen, hallo.
Toen we in 2018 onze tweede tour door onder andere Noorwegen deden, scoorde ik daar een tube tandpasta. Nu doe ik altijd al erg lang met dat spul omdat ik het eigenlijk nooit helemaal vertrouw. Het is toch een kwak chemische smurrie die je door je bek rost hè. Dus met mate. Al met al heb ik daar zeker nog bijna twee jaar mee gedaan (oké, afgewisseld met een andere pasta. Vraag mij verder maar niet waarom). En toen van dat Noorse goedje het laatste beetje uit de tube werd geknepen overviel mij toch een zekere treurigheid: de tour is nu echt voorbij. Nostalgia in de gloria. Ik kan er wat van.
Rest mij nu slechts nog de vraag hardop te schrijven wat je bezielt wanneer je bij een opvanglocatie voor mensen die ternauwernood hun land onvrijwillig zijn ontvlucht een stel autobanden in fik steekt. Onder het mom van protest. Volgens mij ben je dan intern aardig ontheemd. Minkukels.
Muziekje dan maar. Over liefde, zoeken, verloren zijn, een woestijn en een grote vogel. Light in Babylon. Hinach Yafa. Gewoon live, op straat in Istanbul.