Hiervoormaals
Vandaag is de opa die ik zelf niet heb gekend jarig. Hij zou een lieve man zijn geweest en dat geloof ik zomaar.
Ik kan me herinneren dat ik als kind een keer erg moest huilen toen ik besefte dat ik ´die lieve opa´ nooit mee zou maken. Hij was ruim voor ik werd geboren al te vinden op het – laat ik het, omdat ook hij bij NS werkte, in spoorwegtaal zeggen – eindstation.
Maar ja, ik huilde net zo erg toen ik doorhad dat sinterklaas niet bestond. Waarschijnlijk is kinderverdriet niet enorm genuanceerd.
Toch blijft het een fascinerend iets, het leven dat er voor je was. Daarom klim ik af en toe eens in mijn stamboom. Dan kom ik mensen en namen tegen die mij in amper twee minuten een hele andere wereld laten zien.
Misschien moeten meer mensen hun wortels wat vaker nagaan. Het is verhelderend omdat de conclusie is dat alles en iedereen familie van elkaar is. Ja, het kan nog gekker: als je heel ver teruggaat blijken we gewoon sterrenstof te zijn. Maar laat ik niet teveel doordraven. Kortom, we zijn allemaal familie. Hiermee trap ik een enorme open deur in. Wat ik trouwens laatst nog probeerde bij een automatisch schuifdeur. Dan kun je je ook helemaal het schompes trappen zonder iets te raken. Ja, passanten. En die waarderen dat gek genoeg niet.
Wat ik maar wil zeggen is dat we allemaal op een of andere manier aan elkaar geknoopt zitten. Beetje benauwend, maar tegelijk iets om toch weer eens bij stil te staan. Dan is er geen enkele reden (los van good old medemenselijkheid) om elkaar niet gewoon welkom te heten op deze wonderlijke plek die bij toeval ontstond. Beetje leuk zijn voor elkaar in plaats van dat geklooi de hele tijd.
Nou opa, ik heb je niet gekend, maar ik ken je bestaan. Blijkbaar is het leven tijdloos, want zoveel jaar later beïnvloed je mijn gedachten. Je moest eens weten.