Husselen
Hopla, weer een jaar veiliggesteld alhier. Zoals ik gisteren al schreef ben ik blij met mijn digitale echoput en daarom doet het mij deugd dat de jaarlijkse aanschaf weer is gedaan. Ja, da's gek hè, dat je blij bent dat je mag betalen. Maar je krijgt er ook wel wat voor terug. Ik kan met een gerust hart mijn gang gaan, gegevens van mij en mijn bezoekers en e-mailabonnees worden niet doorgesluisd, verkocht of anderszins misbruikt en vrijheid van (menings)uiting heeft topprioriteit. Reclamevrij, niks geen profiling of filterbubbel en onafhankelijk van welke big data-reus dan ook. Mooi spul dus, dat Write.as – tot zover deze halleluja.
Een bescheiden hoeraatje voor ons 7-jarig officieus samenwonen dan. Eind mei 2014 liet ik mij hier in de gemeente officieel registreren, maar daarvoor zaten we dus al twee maanden in dit hokkie te tokken. En over precies drie maanden zijn we 8 jaar bij elkaar. Hallo dan, wat vliegt daar voorbij?
Tussen al deze letters door gaat om de haverklap een hysterisch scooteralarm. De tweewieltiran staat al weken onder een beschermhoes en als daar maar een toefje wind tegenaan komt, dan breekt de pleuris uit. Het is ook nog een alarm dat een heel arsenaal aan hoge tonen fabriceert. En dat dan dag en nacht. Ja, er was iets met geluid hier, ik weet het.
Daarover nog meer gesproken: de vrijdagmiddag begint vroeg voor de loodgieter hiernaast. Hij vertrok zojuist met zijn dikke bus vol gereedschap en een spoor van wit gruis in de gedeelde hal en het trappenhuis.
Toen ik net de deur uitging stond onze buurvrouw aan de andere kant hoofdschuddend naar de stoffige bende te kijken. Mijn Turks komt helaas niet verder dan goedendag en de nogal belangrijke afsluiter van elke zin als god het wil. Met gebaren en stevig articuleren (ze is een beetje doof) maakten we elkaar duidelijk dat we allebei enorm lijden onder al het kabaal en de troep. Dat schept een band. Ondanks haar oude dag zal ze over een poosje wel weer zuchtend en puffend omgevouwen de vloer vegen en dweilen. Matje goedleggen met welkom in het Turks (oké, dat woordje ken ik dan ook) en weer verder met ons leven.
Om deze relatieve rust te vieren en het gejank van het scooteralarm te bezweren trakteer ik mezelf en de buurtjes op de rebelse beats van ons aller M.I.A. – yo!