Jarendag
Nou ja, gisteren is die kleine dus zeventien geworden. Noem dat maar klein. Zo ligt ze amper een minuut oud in haar moeders armen en zo zit ze als jongvolwassene naast je op de tuinbank. Zoefff, daar gaat de tijd. Niet dat ik het erg vind. Groei maar op, word zelfstandig, neem beslissingen, ga de gestoorde wereld in en maak er maar wat van. Het leven, jouw leven. Op naar de volgende zeventien jaar, dan zo door met nog eens vierendertig en doe gek, gooi er maar achtenzestig achteraan. Ik bedoel, tegen die tijd zal het vast mogelijk zijn. De vraag is of je het moet willen.
Ik weet het, ik draaf een beetje door. Geen nieuws toch.
Vanmiddag sprak ik haar nog even kort. Ze had een leuke dag gehad, zei ze. En ook vandaag ging het feest nog een klein beetje verder. Dat krijg je als je in de tegenwoordige tijd leeft. Allemaal sociale bubbels die niet bepaald makkelijk met elkaar combineren, dus dan maar elk op hun eigen tijd en plaats. Ook goed. Neem daarbij de hier en daar geldende restricties die voorschrijven dat we niet met teveel samen mogen komen. Hoewel, een stadion vol met 60.000 mondneuskaplozen, dat kan prima. Of in het kader van geloofsvrijheid met een paar honderd in de kerkbanken, hutjemutje. De denkbeeldige vriend knijpt een oogje toe.
Feest, leven, geboorte. Het is me wat. Ik heb er altijd vraagtekens bij gezet, is nooit anders geweest. Zo lang als ik mij kan herinneren denk ik erover na, begrijp ik er bar weinig van en vind ik het erg ingewikkeld in al haar eenvoud. Aard van het beestje en laat ik nou dol op Moeder Aarde en beestjes zijn.
Doemt er zomaar een clip op. Jaren tachtig, duh. Talk Talk. Life's what you make it. Blijft toch een heel fijne plaat hoor.