Jonkie
Vooruit, ik doe een poging, maar garantie tot de virtuele deur. Kijk, daar ga ik. Ja, u ziet dat niet, maar geloof het gerust: zo'n beetje ieder woord, moeilijk of makkelijk, wordt minimaal één keer verbeterd. Al kunt u daar gerust twee keer van maken. Precies om die reden verwacht ik er vandaag niet veel van. Toch moest ik nog even wat schrijven. Niet omdat het echt moet, maar omdat ik het wil.
Het was vreemd vandaag. Voor het eerst sinds 12 maart weer met de trein. (Dat mocht ik van mezelf, omdat ik een superheld ben, inclusief maillot en cape.) Het was onwaarachtig stil. De gemiddelde leeftijd (als ik mezelf niet meereken) lag tussen de 25 en 35. Laten we het op 30 houden. Dan doet het woord 'gemiddelde' er tenminste nog toe.
Twee intercity's tegen het eind van de ochtend en een stoptrein laat in de middag en zowel heen als terug hetzelfde beeld. Hoewel, niet helemaal. De Amsterdamse stations op de weg terug trokken aardig wat publiek. Niet bizar veel, maar toch een duidelijk verschil met de Zuidelijke Staten. Net als hier op straat in het oosten van de stad. Alles rent en fietst door elkaar, langs elkaar, over elkaar; ja, het is druk op straat. Wat dat betreft was het oosten van Roffa bijna een oase van rust te noemen. Ook een groot verschil: daar zijn vooral auto's op de weg. Een oase met een randje dus.
Alles bij elkaar was het mij meer dan de moeite waard: mijn dochter na al die tijd weer even gezien zonder dat er een telefoonscherm tussen zat. En daarna een ultrakort bezoek aan mijn ouders. Ik op de mat bij de voordeur, zij wat verderop in de gang. Het is allemaal maf, maar ik had het niet willen missen. Tegelijk, ondanks alles, lijkt het alsof het gisteren was dat we elkaar in het echie zagen.
Nu maar weer afwachten wanneer het nog een keer kan, illegaal of niet. Dat is het rare van het zogenaamde versoepelen: er mag meer, maar het wordt ook een heel stuk ingewikkelder om het allemaal te mogen. Ik kan er niets aan doen, maar ik vraag mij ook af waar het allemaal voor wordt gedaan. Als de werkelijke oorzaken van dit hele gedoe niet worden aangepakt, dan kun je symptomen blijven bestrijden tot je een ons weegt.
Zo. En dan nu, om uw tere oogjes en mijn evenzo tere gemoed een plezier te doen, nog even de ergste vertypingen eruit vissen.