Jubel
Zo vliegen de dagen je ineens weer om de oren. En dat terwijl het al plakkerig genoeg is in de algehele atmosfeer en binnen de ring in het bijzonder. Hoe dan ook, afgelopen zaterdag vierden we hier ons achtjarig jubileum. Zeven daarvan brachten we door in vrijwillige ophokplicht. Dat maakt het feest alleen maar groter, misschien zelfs completer. Weet ik veel, ik typ ook maar wat.
Elk jaar geven we elkaar geen cadeautje, tenminste, dat is altijd wat we elkaar wijsmaken. Meestal lukt dat de een beter dan de ander. Wel schrijven we een kaart voor elkaar. Niet omdat het zo is afgesproken, blijkbaar doen we dat nu eenmaal graag voor de ander. Dit jaar hadden we toch ook iets voor de ander gekocht. Hoewel, eigenlijk waren het presentjes voor samen. Mijn partner in crime had een spelletje uitgezocht en ik een Japanse roos. Met een zelf te planten klavertje vier als kleinodig toegift. Het spelletje – Paku Paku – is ronduit hilarisch chaotisch. Kort en krachtig elkaar het leven zuur maken. Maar dan met een zenuwenlach.
Over chaotisch gesproken. 's Avonds gingen we naar de film. 'Chaos Walking', gebaseerd op deel 1 van de Chaos-trilogie van Patrick Ness. Geen heel beste film, maar wel onderhoudend. Ik zeg: lees vooral de drie boeken, die zijn en blijven fantastisch.
Nog meer wanorde, want de enige bioscoopkeuze die we hadden was Pathé. Dat doen we liever niet, behalve als het Pathé Tuschinski is. Dat is een ervaring op zich. Maar goed, we moesten toch middenin het centrum zijn. We troffen een nogal overweldigend sfeertje. Voetbalsupporters uit Denemarken en Wales. Al lieten vooral de Denen zich horen. Die hadden ook wat te vieren. Wat een kabaal en drukte. Tel daar het uitgaanspubliek bij op dat rondliep met een opgefoktheid alsof ze een dik jaar niet-uitgaan in te halen hadden. Het maakte de ambiance er niet relaxter op. Soms moet je iets over hebben voor de liefde, zo blijkt maar weer. We pakten elkaars hand en lieten de verbazing en – zonder te overdrijven – cultuurschok over ons komen.
Vergeet ik zowat dat we de dag met een ontbijt buitenshuis waren gestart. Dat was een lekker begin. Daarna een korte wandeling langs de dijk en het water daar in de buurt waar we twee schildpadden op een vlonder zagen ochtendzonnen. De namiddag en vooravond stonden in het teken van mijn bibliotheekwerk.
En zo werd het vanzelf zondag. We deden het na mijn boekhandelriedel allemaal nog eens dunnetjes over met een glaasje limonade op een terras. Samen met twee lieve vrienden die we anderhalf jaar terug voor het laatst zagen. Iets met een pandemie. Was fijn bijpraten onder de parasol. Later die avond zouden we een hoosbui verwelkomen vanaf ons balkon. En er was iets met voetbal en de voorspelbare uitschakeling. Binnenkort juichen we liever voor de vrouwen. Komt dus goed uit.
Vandaag staat en stond in het teken van studie, huishoudelijkheden en misschien toch nog een fijn stukkie muziek maken.
Laat ik weer eens mal doen en een klein en jubilerend voorzetje geven. Cradle FC. Hartstikke live. De aan elkaar gespeelde openingsnummers van de eerste set van het jubileumoptreden in november 2019: Everything en Memory. Enjoy!