Kaartenhuis
Hopsa, daar is ie dan weer. Zoals eerder gezegd zat er een drukke week aan te komen en dan schiet dit gesputter er een beetje bij in. Al zijn er genoeg andere redenen te bedenken die het schrijven kunnen dwarsbomen. Inkt op, pennenstress, of gewoon geen inspiratie, moe worden van mezelf – u kent het inmiddels.
Waar ik allesbehalve moe van word is de blijde boodschap die een aantal lezers hier inmiddels in hun digitale brievenbus hebben ontvangen: de nieuwe MANKES-video 'Maybe'. Voor wie 'm nog niet heeft gezien of gewoon graag klikt op een linkje vol lekkere muziek klikt deel ik 'm nu gelijk alvast, dan heb je dat maar achter de kiezen.
Na al dit moois nog heel even fulmineren. Ook leuk. Zo zat ik gisterenavond laat op de bank naast de partner in crime. En zij hoorde mijn “dit is kut en dat is kut en alles is kut” geduldig aan, met een minzame glimlach zelfs. Ze pakte haar telefoon erbij en begon mijn gemopper te filmen onder het mom van het allang weer uitgestorven fenomeen ego echo tv. Prima toch. Vrees niet, ik zal de groezelige beelden niet delen hoor. Dat station is gepasseerd. De strekking is u allen welbekend. Mijn woede over alles wat te groot is om als individu te vatten, het kapitalistisch systeem, het globalisme, de race naar de bodem, de uitputting van de planeet, het gesol met mensenlevens bij grensovergangen. Kortom, de totale waanzin die regeert.
Aanleiding was natuurlijk een combinatie van een volledig voorspelbare flop van een 'Klimaattop' in Glasgow. Het is weer eens duidelijk onderstreept dat de wil er gewoon niet is, politieke spelletjes die worden gespeeld met doorgestoken kaarten en driedubbele agenda's. Hoog en droog zitten ze best, laag en nat ben je de lul. En zo zal het zijn en blijven. Urgentie is een hol woord geworden. Ecocide is een feit, maar de verantwoordelijken (ook u en ik onder invloed van datzelfde systeem) ontspringen de dans. Althans, zolang de muziek speelt. Op een dag houdt het heus op. Toch wil dat meest waardevolle kwartje niet vallen.
En er was ook genoeg onderbuikgevoel bij de aankondiging van hernieuwde maatregelen waar je al op kun wachten toen we in september zogenaamd weer los mochten.
Al kun je het nauwelijks maatregelen noemen. Daarbij vraag ik mij al heel lang af waarom al die maatregelen zo nodig zijn. We mogen wel sterven aan luchtvervuiling, vet en met suiker verzadigd eten voor een zo laag mogelijke prijs, een tabaksindustrie die over lijken gaat, een fossiele industrie die daar flink wat scheppen bovenop doet, onbetaalbare zorg en de stress van steeds meer drukte, meer urbanisatie en het uitroeien van groen en biodiversiteit in het algemeen. Dat is blijkbaar allemaal prima. Ga daar maar dood aan. Maar een virus? Oh nee, nu moeten we ingrijpen en het mag wat kosten. Ook levens. Want dankzij het kabinet met de missie doodleuk door te blijven regeren alsof ze nooit zijn gevallen, dankzij dat onnavolgbare zwabbergelul en recht praten wat zo doorzichtig krom is, is er inmiddels een zoveelste kloof in de maatschappij ontstaan. Nu zijn alle ongevaccineerden de klos. Terwijl ik genoeg plausibele redenen heb gehoord en gelezen om te kiezen voor 'injectieloos'. Ook ik heb lang getwijfeld en heb mij onder inwendig protest laten prikken. Zonder te weten wat de gevolgen voor de lange termijn zijn en of het wel echt zoden aan de dijk zet.
Het zou beter zijn om dus ook te luisteren naar mensen die met steekhoudende argumenten komen en er op z'n minst begrip voor te tonen. Met vaccinatie neem je net zo goed een risico als zonder. Zo simpel is het.
En mij maak je ook niet wijs dat de huidige piek aan besmettingen, meer nog dan aan het begin van de pandemie, alleen maar te wijten is aan het kleine deel dat niet is gevaccineerd. Dat slaat nergens op. Tel daarbij op dat het zuidelijke deel van de wereld nauwelijks toegang heeft tot een vaccinatie. Aan wie dat ligt? Drie keer raden. Iets met eigen hand in boezem steken.
Ik vind het beleid (tussen dikke aanhalingstekens) wel verwijtbaar. Er wordt maar wat gedaan. Pleistermethode pur sang. Achter de feiten aan hobbelen. Ondertussen roept Mark heel graag en hard dat “natuurlijk alle ondernemers zo snel als maar mogelijk op steun kunnen rekenen”. Wat een farce. Smijt er nog wat geld tegenaan en laat de mensen die al jaren in de shit zitten door een falend toeslagensysteem maar in de kou staan. En waarom worden ondernemers heilig verklaard? Diezelfde mafkees had de zorg niet af moeten breken, dan zou er nu een heel ander beeld zijn. Ja, nog steeds zorgelijk (no pun intended), maar niet zo schrijnend als het nu is. Kortom, het probleem zit niet bij de mensen die zich niet laten vaccineren. Het zit 'm in het stigmatiseren en de afbraak die al sinds de jaren 90 aan de gang is. Het faciliteren van een tweedeling, van wijzende vingers.
Dat 'iedereen' klaar was met die anderhalve meter en alle andere geldende maatregelen is ook mede te danken aan het ad-hocbeleid. Als je gewoon duidelijkheid schept met een heldere visie en daaraan vasthoudt in plaats van met alle vieze winden meewaaien, dan blijf je geloofwaardig, hoe lastig dat ook kan zijn. Dan ben je een leider. Maar dat is vanaf het begin af aan niet het geval. Gevolg is dat er onrust is ontstaan. Nu was die er al hoor, al ruim voor dit virus. Op die fundering van de al bestaande sociale onrust kon dit bouwwerk verder woekeren. Tot het instort en de puinhoop niet meer is te overzien.
Dus nou ja. Ondanks al deze woorden, geloof gerust: het virus is slechts een klein deel van een veel groter probleem.
Zo. Ruim vijf dagen zonder pennenstreek en dan zo'n lap tekst. Sterkte.