Kleingoed
De oudste zei van de week uit het niets dat het kleine weckpotje op het nachtkastje naast het bed heus wel z'n werk doet. Het vangt alweer een paar weken de ergste onrust van de nacht op en zorgt dat het in het potje blijft. Hoe het dan kan dat die onrust erin blijft als het steeds weer opengaat om nieuwe onrust te vangen, dat is een logica die voor hem zo logisch is dat hij er eigenlijk de moeite niet voor wil nemen om het uit te leggen, maar oké, het blijft er gewoon in omdat het weckpotje dat nu eenmaal kan. Die weet precies wat erin kan en wat er niet uit mag.
Vooruit, we doen het ermee.
Vanochtend kwam er nog een staaltje magisch denken voorbij. Want als je je erg druk maakt en zenuwachtig bent en je weet eigenlijk goed niet waarom, dan moet je je gewoon voorstellen dat je met je voeten op het strand staat, net als met pootje baden, dus wel met je voeten in het water. En als je dan goed oplet dan zie je dat het water gewoon om je voeten heen beweegt. Het maakt niet uit of je naar voren stapt, of naar achteren, of opzij. Het water beweegt er steeds gewoon omheen. Dus dan hoef je je ook geen zorgen te maken over wat je doet want alles beweegt er toch wel omheen. Alles is als water. En jij bent gewoon iemand die in het water staat. Maar dan moet je je er ook wel bij voorstellen dat het lekker weer is, met een beetje zon en niet koud. Anders is het niet fijn en ga je je daar druk om maken.
Ondertussen zit hij achter de bank en speelt met zijn brandweerkazerne. Het kan nog net, want straks komt papa thuis en die heeft altijd zijn hulp nodig met van alles en nog wat.
Het is me er eentje hoor, die oudste van ons.