Knalfuif
Bommen op je verjaardag. Zo was het 81 jaar geleden voor mijn opa. Met de groeten van Adje H. Attente gast. Daarna liep er een man met een witte vlag door de straat als startsein voor capitulatie – en verzet. Dat waren nog eens tijden. Blij dat ik ze niet mee heb gemaakt.
Al is er uiteindelijk verdraaid weinig van geleerd. Tot op de dag van vandaag vieren mensen hun leven tussen bommen en ruïnes. Om te sterven in onschuld.
Nee, dan gisteren. Van heel andere orde. Er zat weer eens wat vaart in de hemel, de wolken pakten samen en er werd wat aan buiigheid gedaan. Zolang ik er niet doorheen hoef vind ik het prachtig weer.
De dag speelde zich grotendeels af in Leusden, op bezoek bij vriend Bas. Onze clubs (hij: Utrecht, ik: Sparta) speelden weer tegen elkaar en we deelden de pret voor de buis. Nou, pret. Het was geen enorm spannende wedstrijd en het eindresultaat was dan ook het beste voor iedereen, een bloedeloze brilstand.
Na de wedstrijd zorgden we zelf voor spektakel met een onvervalst potje voetbal op de spelcomputer. Hij: Utrecht. Ik: Sankt Pauli, mijn Duitse clubvoorkeur, want uit bijgeloof speel ik liever niet met Sparta. Dat kan alleen maar misgaan. We vermaakten ons goed en het was enerverend.
Ook niet onvermeld mag blijven dat we om de dag af te sluiten een bezorgpizza deelden en, zeker zo belangrijk te melden: het potje overschopvoetbal met de zachte bal met Bas' zoon Sepp (7 jaar en bloedje fanatiek). Geloof het of niet, maar Sepp won met 4-3. Dezelfde eindstand waar Bas en ik ons laatste wedstrijdje op de Playstation mee afsloten. En toch berust alles op louter toeval.
Voor nu is het een ritje Rotterdam in het vooruitzicht en de stille hoop dat ik een dezer dagen word gebeld door het uitzendbureau om de bieb weer te mogen bevolken.
Afronden. Een beetje gemiddeld, maar op een dag als vandaag best toepasselijk. 'War. What is it good for.' De versie van Edwin Starr met de blijkbaar originele clip uit 1969.