Knikker
Na een dag in het rijk der schaduwen was het de hoogste tijd om mij weer eens te douchen en aan te kleden. Niet dat ik er daardoor veel beter uit ging zien, maar het is het idee, hè? Op naar de winkels dan maar. En dat met een grote omweg. Eerst maar eens tegen die wind in trappen om de wind mee te verdienen. Het werd een rondje Diemen voordat ik met twee tassen aankopen weer hier thuis achter mijn lieve kleine laptop kroop. Waarvan akte.
Ik zag van de week trouwens die ene man in Amerika, u weet wel, die olijke knuffelbeer die zijn huis wit heeft laten schilderen. Waarschijnlijk omdat dat mooi afsteekt tegen zijn oranje hoofdje. Hij hield vol trots een nieuw opstel in zijn mollige knuistjes omhoog, zag u dat ook? Wat ik ervan begreep had hij deze keer weer eens wat over zijn spelevriendje Iran geschreven. Ik zag 'm gewoon glimmen en dan zo een beetje stoer kijken in de camera. Prachtig hoor. Dat gun je zo'n man toch, die aandacht? Het is dan ook hele prestatie.
Verder las ik allerlei keigoede berichten over stevig stikstof- en klimaatbeleid. Heel slim vond ik de truc om niet te minderen, maar om te compenseren. Gouden vondst. Dan kunnen we gewoon met z'n allen net doen of er helemaal niets aan de hand is en lekker doorgaan op deze weg. En lukt het hier uiteindelijk niet, dan gaan we toch naar een andere planeet? Daarom, geen vuiltje aan de lucht.
Goed, voor ik stik in mijn eigen stoffige sarcasme: ik zag onderweg op de fiets prachtige wolkenluchten, golvend water, dobberende watervogels, vliegende ganzen en – oh jee, nu gaat het toch alweer mis – heel veel zwerfvuil. Een fietser voor mij gooide er eigenhandig nog wat extra vuil bij. Het liefst had ik 'm van zijn tweewielertje getrokken en heel erg met de neus op de ranzige feiten gedrukt, maar vooruit, ik hield me in.
Wanneer je dat laatste wegdenkt, was het een prima fietstochtje. Met als ultieme afsluiter mijn eeuwige schuldgevoel ten opzichte van de straatkrantverkoper. Aan mij had hij niets, behalve dat ik hem oprecht zag en hem bij het binnenkomen en verlaten van de winkel vriendelijk groette. Persoonlijk vind ik dat waardevol, maar je vult er geen maag mee en je betaalt er geen huur van.
Toch, aandacht en vriendelijkheid kan een wereld van verschil maken. Daar ben ik van overtuigd. Als individu kun je een revolutie ontketenen met een bemoedigende knik.