Knipsels
Ik hou van mijn kapper. Dan denk je, dat is logisch, je woont er mee samen. Maar nee, ik bedoel de kapper hier om de hoek. Ze knipt al jaren mijn teerbeminde haartjes en sinds ik een aanzienlijk deel van mijn lieve hoofdje door de partner in crime laat tonderen, is kapper Houda niet te beroerd om het resterende middendeel in model te houden.
In amper een half uur tijd praten we de voorbije weken bij. En niet alleen het bekende kapperspraatje over het weer. Nope, op luchtige en betrokken wijze bespreken we hier en daar wat wereldse zaken, privédingetjes en aanverwante onderwerpen.
Wat heel fijn is, is dat ze werkelijk alles onthoudt. Dus ben ik tien weken terug voor het laatst geweest, dan komt ze er met hetzelfde gemak op terug. Omdat ze mijn haardos inmiddels alweer een jaar of zes onderhoudt, kent ze ook mijn jaarlijkse routines. Zoals de week weg met mijn geliefde schoonfamilie. Ze zal er altijd naar vragen. Ze leeft mee met de gedwongen optreedstop, vraagt naar het liefdesleven en mijn dochter – zowel mijn wederhelft als dochter zijn bij haar vaste klant, dus dat schept een band.
Gisteren hielden we zomaar wat tijd over en omdat we het over een banaliteit hadden als wat smeer jij in je haar om de boel bij elkaar te houden begon ik ineens te blaten over mijn eerste stappen in haarmodeleerland. Eerst was daar het suikerwater. Een korte en niet al te positieve ervaring. Zeker niet doen op een zomerse dag, voor je het weet vindt er pollinatie bovenop je hoofd plaats. Daarna heb ik het behoorlijk lang volgehouden, ondanks dat het een pijnlijk proces is wanneer het regent, om met flink wat zeep in mijn haar door het leven te gaan. Eén van de gevolgen daarvan was dat ik op de muur bij mijn toenmalige vriendin thuis een vage beige plek op haar behang heb achtergelaten. Daar kunt u nu van alles bij bedenken, maar de realiteit was veel gênanter. Wij lazen namelijk op haar bed de Donald Duck. Verder spookten we weinig uit. Ik hing dan lui met mijn kop tegen haar muur. Vandaar die plek. Een historische zeepafdruk. We hebben het er nooit over gehad en dat vond ik alleen maar heel prettig. Schaamte heb ik al genoeg. Misschien vond zij het stiekem wel lief en streelde ze het behang nog jaren daarna, rook ze eraan, je weet het niet.
Goed. Tot zover de kapper en de zeepkisten. De dag gaat door met een dikke repetitie. Na vele maanden gaan we het hok weer eens in. Voorbereiden op eind september, nieuwe nummers in hun volle glorie uitproberen, de boel opfrissen. Dat soort werk. Aansluitend komt dochterlief deze kant op en zullen we met z'n drieën het middernachterlijk uur vieren wanneer de jaarlijkse mondiale feestdag aanvangt. Grote kans dus dat u morgen opnieuw niets van mij hoort; veel te druk met cadeautjes uitpakken.
Om het gemis een beetje te verzachten een explosieve Nick Cave als voorman van The Birthday Party. Junkyard.