Koelwater
Los van al het muziekgejubel was het gisteren ook een dag in het teken van De Nies. Gezellige boel. Hebben we dat ook weer gehad. Op naar het moment dat we de kachel aanzetten, dan mag ik er nog een dagje snottergeweld aan vastplakken. Niet al te letterlijk, hoop ik. Zo'n smeerboel. Jaks.
Op de achtergrond een eindeloze verzameling muziekjes op shuffle. Nee, niet het dansje, gewoon, alles speelt in willekeurige volgorde af. Sinds ik zo bezig ben met dingen als het vermaledijde Spotify ontkom ik momenteel blijkbaar ook niet aan de zuigende werking van het medium. Ooit maakte ik er een enorme lijst met artiesten en hun nummers die ik goed vind. Ik vermoed dat ik, als ik 'm ooit zou willen afluisteren, minstens drie levens nodig zou hebben. Redelijke waanzin dus en toch hè, het is nooit genoeg. Zie je, ik ben ook gewoon een domme consument. Ik heb het ook nooit ontkent.
Laat ik dan gelijk toch nog even een kort statement delen dat ik in een filmpje op de website van NOS zag: een activist loopt op de catwalk met een spandoek Overconsumption = Extinction. Ik knik volmondig (praten met volle mond is onbeleefd) ja. Ondertussen wordt ze vrij hardhandig, zonder zich te verzetten, het podium afgesleept.
In mijn fantasie durf ik dit soort dingen ook. Ik voel mij dus tegelijk stevig tekortschieten door er alleen maar naar te kijken en ondertussen wat servers te overbelasten met nog meer koeling (daar gaat ons drinkwater) en nog meer on demand. De veeleisende maatschappij. Rupsjes Nooitgenoeg zijn we. Misschien moet ik Facebook gewoon nog een keer hacken, misschien valt het kwartje dan wel en kijken we op van onze telefoons, zien de catastrofe en vallen jankend op onze knietjes.
Goed. Ik keer weer om. Tekeningen maken, ideeën uitwerken en weet ik wat nog meer. En later vanmiddag een wandeling tussen de buien door met de partner in crime. Zo simpel kan het zijn.
Als ik dan toch bezig ben, hier, nog meer muziek. The Twilight Sad. That Summer, At Home I Had Become The Invisible Boy. Die mag op z'n tijd op repeat.