Korrels
De kraai pikte in het gras en vond er een bes. Nee, een maiskorrel. Er lag verderop een half verregende en zo goed als lege zak popcorn. Een paar gebruikte zakdoekjes wapperden droevig als blad aan de laaghangende takken.
De kraai vond het best, zette zijn poot op de korrel en brak het met zijn snavel in stukken. Dit smaakte nog prima. Zonde dat die tweevoeters goed voer zomaar weggooien, maar hé, hem hoorde je niet klagen.
In het westen hing een grote oranje bal halverwege tussen de hemelhoge kantoorpanden. Nog even en het zou weer donker worden. Joggers, fietsers en scooters haastten zich over de weg, de nevelige avond in. Een dode rat toegedekt door zwerfvuil. De bekende merken als sponsor van zijn eenzame begrafenis.
Het portiek ruikt naar schoonmaakmiddel. Vanmiddag werd er op alle bellen gedrukt in de nooit ijdele hoop dat er vast wel iemand thuis zou zijn. De deur moet namelijk wel open, anders geen maandelijks schoonmaakbezoek. Het wordt gewaardeerd, al houdt die waardering al binnen een paar uur geen stand meer. Er is altijd wel iemand die een pak melk laat vallen, met modderschoenen de trap op (of af) loopt, nog even snel een trekje neemt en de sigarettenpeuk in een hoek piekt.
Sleutel in het slot, de schoenenlucht in de gedeelde kaboutergang. Naar binnen. De naaimachine ratelt, de muziek staat aan. Thuis waar de thee nooit zo heet wordt gedronken als zij wordt ingeschonken.