Korrels in Korinthe
Het was dan altijd de dag daarna dat we Het IJs der Tijden vierden. Al werd dat in sommige regio's om onverklaarbare redenen ook wel Het Hoofbrekens van de Heilige Hagelslag genoemd – soms zelfs oneerbiedig verbasterd tot HaHaHaHa. Maar hier, in onze habitat, deden we niet zo flauw en gemakzuchtig. Hier betekende het echt nog iets.
We dansten al in de vroege ochtend op een woonboot tot het schommelen zo hevig werd dat ze het in Noorwegen in hun broek deden. Hou op! riepen ze dan. Maar dat hoorden wij niet. Ja, pas veel later als de wind onze kant op stond.
De kunst was om tussen de stralende korrels wit al die felle kleuren te zien. Paars, blauw, geel. De bloemen die nog maar net hun knoppen hadden omgedraaid en de vogels die na een bui laag bij de grond bleven op zoek naar wormen.
Wanneer de dag dan voorbij was en het schemeruur al ver achter ons, dan mochten we elkaar in de armen vallen en de mooiste wensen toefluisteren. Het waren intensieve dagen, maar je kon er weer mee voort tot een volgende keer, als alles gewoon opnieuw begon alsof we nooit hadden bestaan.