Kranig
De koeien zijn onrustig. Dat begon vanochtend vroeg al en duurt zo de hele dag door. Nou ja, halve dag. Zover zijn we nog niet tenslotte.
Een stuk vroeger vanochtend stond er, net zoals we thuis zijn gewend, een busje met stationair draaiende motor onder ons raam. We slapen met het raam open, dus het was gezellig brommend wakker worden. Hoewel, elke ochtend is de haan er als de kippen bij zodra het eerste licht zich aandient. Maar hé, dat heeft nog wel wat. Ieder z'n instinct.
Verder is er, geheel zonder enige nieuwswaarde, weinig romantisch aan het landbouwleven. Tractoren ronken af en aan gelardeerd met een geurspoor van kunstmest. Landbouwplastic schittert ondertussen in de waterige zon.
Tot zover deze keerzijdigheid.
Zoals gezegd probeert de zon haar tranen te bedwingen en warmt ze het binnenlijf zo goed en zo kwaad als het gaat op met haar warmte. Want die is er, zodra ze maar enigszins door de wolken weet te prikken. Lukt dat niet, dan is het op z'n zachtst gezegd fris met een stevige wind toe.
Ach, het kan altijd rotter. Niks te klagen, slechts op te merken.
We gaan zo een ijdele poging wagen om een vierstemmig lied in te studeren. Dat zijn zware woorden voor een riedel die we vooral voor de pret willen laten horen. Elk jaar, sinds een paar jaar, hebben we een bonte avond die we bij wijze van extra verwarring net als vorig jaar naar de donderdagmiddag verplaatsen. Wel zo praktisch met aansluitend pannenkoeken die een veel rijkere traditie kennen. Ieder kan en mag die middag kunsten vertonen en het is altijd weer dikke lol en soms zelfs verheffend.
Zover is het nog niet. Toekomstmuziek dus. Neemt niet weg dat ik graag Cranes van stal haal met hun Future Song. Live in Italië. En niemand die nog weet wat de band tegenwoordig uitspookt. Iets met noorderzon.