Kulprit
Ik krijg het zowat m'n vingers niet uit, maar oké, het is heus goed van Markje R. om fouten toe te geven. Heel knap zelfs. Want het zal pijn doen. Hoewel. Doet gewenning nog pijn? Los van dat fouten toegeven een nobele daad is, ben ik een beetje moe van nu alweer tien jaar fout op fout toegeven. Erger nog, het is een potje consequentieloos sorry zeggen. Op een gegeven moment mis ik de overtuiging en oprechtheid. En daad bij het woord, dat vooral. Het foutenkabinet kan doorgaan tot sint-juttemis (Rutte mis?) – de grootste regeringsbendepartij wordt ongetwijfeld stevig in het zadel gehouden na 17 maart 2021 en zo draait de kermis haar rondjes tot de boel duizelingwekkend onhoudbaar is (geworden). Suikerspin in de gloria.
Gelukkig is niet alleen ons aller Mark een wandelend foutenfestival. Ik kan er zelf ook wat van. Met enige regelmaat zelfs. Typefoutjes, en soms zelfs een ernstige dt-fout. Dat gebeurt soms gewoon in het heetst van het getikkerdetik. Ja, erg hè? Maar, eerlijk is eerlijk, ik zeg sorry en blijf vervolgens ook gewoon doodleuk doorgaan hoor. Mij maken ze niet gek. Misschien ook omdat ik weet dat er slechts een bescheiden percentage van de almaar groeiende wereldbevolking iets merkt van mijn misstappen op het toetsenbord (note to self: überhaupt niet meer op het toetsenbord gaan staan). Over het algemeen merk ik uiteindelijk de flaters wel op, maar dan zijn de lieve e-maillezers al voorzien van een ongecorrigeerde versie. Dat ik dan later de schoonheidsellende hier ter plekke nog fatsoeneer, dat maken zij vermoedelijk niet mee.
Het is niet anders. Ik zal ermee moeten leven. En zeg zelf, het leven als vice-premier in dit Mea Culpa-land is prima vol te houden. En verdraaid handig, zo kan ik meneertje Rutte op een afstand van anderhalve meter en gemondneuskapt er verbaal fantastisch flink van langs geven. Vindt ie nog leuk ook. Tenminste, hij lacht er altijd heel hard om. De schat.
#waanvandedag #error #culprit #politiek #virus #meaculpa #100DaysToOffload