Landei
Ook in Engeland kun je wakker worden met een zingende vogel. Het is er waarschijnlijk nog eentje met de langste adem terwijl soortgenoten het uitsterven in de ogen kijken, of het gevleugelde loodje al hebben gelegd.
Maar hé, we zijn er weer. Het gekke eiland met zijn wonderlijke houtje-touwtje infrastructuur en geasfalteerde boomwortels. En toch ben ik hier graag. Misschien wel omdat ik er niet hoef te wonen.
De vraag is allang niet meer of ik wel in Nederland wil wonen. Liever niet. De (be)ziel(ing) ontbreekt, zo die er ooit is geweest. We zijn een raar stel bij elkaar, zelfingenomen doen alsof het normaal is op de door onszelf drooggelegde zeebodem te leven. Er komt een dag, en dat duurt niet lang meer in hondenjaren, dat we toch echt de realiteit onder ogen moeten gaan zien en moeten gaan kiezen. De meest voor de hand liggende optie is om al het ingepikte land weer zee te laten worden en de biezen te pakken. Ook wij zijn uiteindelijk binnenkort gewoon een stel eigenwijze klimaatvluchtelingen. Alleen willen we het maar niet tot ons door laten dringen. Met gevolgen. Aldus deze priester.
Goh, eigenlijk wilde ik iets mijmerend, poëtisch en gedragen schrijven. Maar nee, blijkbaar hadden mijn vingers andere plannen.
Engeland dus. Waar ik de komende dagen in gezelschap mag zijn van goede vrienden en muziek. Waar ik afgelopen zondag heel even reuze beroemd was door gedraaid te worden op Dandelion Radio; de bevlogen golflengte-erfenis van John Peel. Een radiostation waar alle ruimte is voor uiteenlopende muziek waarvan men denkt: John zou dit hebben gedraaid, zonder twijfel. Dat is toch een lekker jeukende reetveer, ja toch? En wordt het dan nog gekker? Jazeker, want na zondag zijn er nog twee nummers gedraaid. Nou, die nemen we dan toch maar mooi mee naar het Land van Schouderklopjes.
Tijd om mezelf genoegzaam uit bed te rollen en koffie te maken voor de gastvrouw. Zien we daarna wel weer verder.
Ik geef je Nadine Shah mee. Die zag ik 18 november sinds jaren weer optreden. En wat was dat goed!