Litter
Vandaag sinds lange tijd weer eens een rondje door en langs het park in het goede gezelschap van vriendin K.
Bijna aan het einde van ons rondje babbel en keuvel (nou nee, het gaat over veel meer dan wat geneuzel tussen neus en lippen door) liepen we achter iemand die met een kinderwagen aan de wandel was. Kan ook leuk zijn. Alleen kan ik mij voorstellen dat het voor de wagenbewoner toch minder vermakelijk was, want de aandacht van de wagenduwer ging niet uit naar de amper vijftig centimeter mens, maar naar een beeldscherm. Ondertussen werd er door de bellende volwassen iets uit een plastic zakje gehaald en het zakje werd daarna met volle overtuiging achteloos weggegooid.
Nu sta ik niet bekend om mijn moedige daden en het gebeurt vaak zat dat ik onvrijwillig getuige ben van dit soort domme fratsen. Meestal kijk ik dan wel beschuldigend, maar echt ingrijpen doe ik meestal niet. Nu wel, mij gesteund voelend door vriendin K, want wij delen tenslotte ook al aardig wat zwerfvuilverzameluurtjes. Daarbij merkte ik aan haar prompt stilzwijgen en lichaamshouding dat zij exact hetzelfde dacht toen dat zakje hulpeloos op de grond werd gesmeten.
Dus toen we de persoon in kwestie passeerden zei ik, wijzend op het zwabberende zakje langs het pad: “u liet volgens mij iets vallen”. Gespeelde verbazing alom natuurlijk, er werd omgekeken en hevig geknikt. Of het zakje ook echt is opgeraapt door degene met een voorbeeldfunctie vroegen wij ons af toen we de trappen opliepen op weg naar een dik verdiende beker thee. We vreesden het antwoord.
Bij het weggaan van vriendin K kwam ze nog even terug op dit enorme avontuur. Ze vond dat er wel een stukje in zat. Waarvan akte.
Muziek van de dag wordt vanzelfsprekend iets met afval. Even denken. Ja, onvermijdelijk. Garbage. Milk.