Lost and found
Al snel tijdens ons rondje door het park troffen we een tros bananen aan. Zo op de grond bij een hek. Niemand in de buurt. Geen Banaan-alert op de telefoon, niets. Wel een helikopter, maar die zocht ongetwijfeld naar patjepeeërs in deze hele halve bananenrepubliek. Makkelijk zat.
De tros zag er goed uit, voelde nog koel aan alsof het zo uit de winkel kwam. Waarschijnlijk net voor wij eraan kwamen uit iemands fietsmand of boodschappentas gevallen. Zo laten liggen was geen optie. Oprapen dus, om ons heen kijken om zeker te weten dat er niet toch iemand huilend onder een struik een Vermist-poster zat te knutselen. Je weet het niet hè.
En zo wandelden we het overgrote deel van ons rondje met een tros bananen dan weer in de ene hand, dan weer in de andere. Halverwege wisselden we even, maar uiteindelijk, zeker toen de partner in crime de tros achteloos op haar schouder wilde leggen, heb ik de gele rakkers het meest zo nonchalant mogelijk aan mijn stramme vingertjes laten bungelen.
Ondertussen bedachten we allerlei scenario's over hoe en waarom dit maffe stel met die tros door het park liep. Gingen we naar een Fruit Fest? Een bring your own banana-party? Hoopten we wat Minions blij te maken? Lokten wij kinderen wellicht? Of deelden we belangeloos trossen uit aan op bankjes gedrapeerde laveloze studenten of ander aan lager wal geraakte mensheid? Niets daarvan. We kwamen tot de conclusie dat we onze bananen aan het uitlaten waren. Lekker absurd.
Inmiddels liggen ze bij te komen in de koelkast. Inderdaad, daar bewaar je doorgaans geen bananen, maar wij wel. Omdat we ze pureren en vermengen met perensap. Dat maakt ons ontbijt compleet. En dat zelf gebrouwde sap moet wel koud zijn. Daarom.
Gelukkig past op zowat elk verhaal een muzikaal slot. Bananarama & Fun Boy Three. Realy Sayng' Something. Jaren 80 in de gloria.