Manddaad
Soms moet je in je gevoeligheden je meerdere erkennen. Zoals nu. Ik ben nooit officieel erkend als allergenetisch, maar dat neemt niet weg dat alle symptomen overduidelijk zijn. In de volksmond en klauwzeer ook wel herfstallergie genoemd. Ik noem het mijtertje het liefst bij de naam met al z'n huiselijkheid. Het vocht, het stof, de kachelwarmte, de schimmel in en rond het huis, het stervende blad, de nevel, de regen, de piepende banden vol benauwdheid en het snot. Vooral dat laatste. Ik nies me helemaal kapot. Letterlijk. Gezellig een lippig koortsje erbij en het plaatje is compleet. Hoewel, tel er ook nog wat stramme ledige maten bij en een algeheel van gevoel van malaise, mineur en melancholie.
Ja, lieve mensen, de olifanten vallen weer uit de bomen – of, met de gedachte aan mijn biebbezoek vanochtend: misschien bestaat de boomoctopus dan toch? Hoe het ook zij: het seizoen is daar.
Toch, los van mijn particuliere gesnuif en gestuntel, het is net zo mooi allemaal. Ieder jaargetijde, zolang ze nog bestaan, heeft haar charme. En ook deze maanden kan ik zeer waarderen. Dat u dus niet denkt dat het één niet naast het ander kan bestaan.
Het meest betreurenswaardig is dat ik in het kader van verstandig zijn vanavond mijn lieve vriendin in Utrecht en het gezamenlijk onveilig maken van het open podium aldaar aan mij voorbij moet laten gaan. Laat ik mijzelf niet in de maling nemen en eerlijk zijn: na nachten van merries en paniek én de huidige wanstaltigheid des persoons, is het niet te doen om een kwartier lang mijn ziel en zaligheid een nietsvermoedende zaal in te slingeren. Daar is felle, scherpe energie voor nodig die ik nu even niet heb. Laat ik daarom eens zuinig op mezelf zijn voor deze keer. Daarbij, morgen heeft de dag mij ook nog nodig.
Voor nu troost ik mij met een mand vol lapjes, rol mij op en spin mijn vlekkerige melodie in monotone ruis.