Mees

De pimpelmezen vallen ineens bij bosjes uit de lucht. Dood. Of ziek en onderweg naar de eeuwige vliegvelden. Volgens de berichten die ik erover heb gelezen, gaat het waarschijnlijk om een longziekte waarvan nog niet bekend is wat het is. Njah, dan is het wachten op de eerste die het roept. Ik wacht nog even. Ook omdat het niet de eerste keer is dat ze in ongebruikelijke hoeveelheden het verendek inruilen voor een ontbindend plaatsje in de zon. Zoals vorig jaar, toen ging het zo goed als zeker om gif dat ze binnenkregen via hun voedsel: insecten. Insecten die op hun beurt ook weer waren vergiftigd. Door mensen. Meen je niet!

Ondertussen fladder ik ook maar een beetje versuft door de dag. Een rondje fietsen of lopen. Een snelle boodschap. Dat kan zowaar bij een half verstopte supermarkt. Het is er zowat altijd stil, dus genoeg ruimte om afstand te houden en enigszins kalm het lijstje netjes af te werken. Vanmiddag vond een oudere dame het nodig om mij te overtuigen van het schoonmaken van het wagentje. 'Het spul staat hier klaar, ja, ik zeg het niet voor mezelf hè, maar voor u, mij maakt het verder niet uit, maar ik zou het wel doen'. Ik lachte vriendelijk (dat doet oprecht zeer in mijn staat van zijn) en murmelde iets van mwoah, krrgzz...ik, pffmwoch...
Kijk, het is vast goed bedoeld. Maar voordat ik dat karretje kan schoonmaken, moet ik eerst op mijn beurt wachten op een plek waar iedereen door hetzelfde klapdeurtje de winkel in wil. Sta je daar verkrampt in de weg. Om dan een vage keukenrol en een spuitbus met chemische zooi waar ook iedereen al met z'n virusvingertjes aan heeft gezeten te pakken. Lieverds, ik spreid liever het risico door mijn gewielde hulpje met mijn mouwen en ellebogen te besturen. Gewoon rustig aan, dan is dat prima te doen.

Het is wel een voorbeeld van waar ik voor vrees, nu en in de nabije toekomst. Iedereen die elkaar ongevraagd zogenaamd goedbedoeld adviseert. Maar het is niet goedbedoeld, nee, het is achterdocht, wantrouwen. Ik voel mij direct opvallen met mijn 'niet schoonmaken'. Helemaal niet goed voor mijn paranoia. Of, oké, strikt genomen is het daar juist heel goed voor, maar u weet heus wel wat ik bedoel, nou dan.
Dat wordt ook lachen straks als er echt zo'n app komt. Ik zeg u alvast: niet op mijn telefoon. Mooie meevaller is dat die ook te oud is voor een hippe corona-app. En ik overweeg, als prettige verzetsbijkomstigheid, al een tijdje om, als mijn phoney het begeeft, geen smartphone meer te nemen. Gewoon weer eentje met toetsen. Bellen en meer niet. Misschien ga ik ook weer gewoon een typemachine gebruiken en post ik mijn schrijfwaar dagelijks in zo'n ding op straat, kom, ja: een brievenbus. Leuk toch. En ik wil dan ook alvast een clubgebouw kraken. Met een leus en logo erop.

Goed. Waar was ik. O ja. Ik mail, Signal (een feest, want dat kan via de desk- of laptop, dus lekker typen in plaats van tikken op een scherm) en lees van alles. Boeken, tijdschriften, actualiteiten. Op dit moment ben ik in drie boeken tegelijk bezig. Knap hè? Gelukkig niet echt in een keer, hou op zeg. Niet te doen.
Sinds een jaar of wat ben ik fan van meervoudig lezen. Dat is fijn, want dan heb ik wat te kiezen. Soms is dat irritant, want dan wil ik alles wèl tegelijk lezen. Maar dat kan dus niet. Geduld is een vervuilende zaak.
Natuurlijk word er ook muziek gemaakt en geluisterd. Af en toe een tekening, hoewel, vooral het idee voor een nieuwe collage drentelt steeds door mijn uithuilhoekje. Toch eens iets mee doen.

En er is iets geinigs bedacht door de beheerders van dit fijne platform (Write.as). Een mogelijkheid om (een selectie van) artikelen te downloaden als e-book. Dat lijkt mij wel wat. Binnenkort eens mee knoeien, dan hoor je vanzelf wanneer ik blij in mijn handjes klap.

Voor nu gaat dit snaveltje toe. Bij wijze van groet aan de gevleugelde vrienden.

#pimpelmees #blog #waanvandedag #ebook #boek #lezen #muziek #virus #signal