Middenrif
de verschroeiende lucht bijt als gif en mijn adem stokt
geslagen als een hond dol en buiten zinnen
die met de staart tussen de benen strompelend struikelend om genezing loeit
schrokt uitgehongerd restjes eeuwige dankbaarheid
stikt nederig in zijn trots
het lege woord echoot kaatst langs betonnen muren ijzeren platen rottend roestend verbrokkelt tot gruis
ruist met de tocht haar weg door kieren en gaten
half dood half levend in een zwartgallig grijs gebied
hier is alles wat mij weerspiegelt
hier is alles wat ik zou moeten of minstens zou kunnen zijn
zes voet onder de grond
zeven mijl boven mijn laarzen
het midden wankelt en keert om
nee u heeft mij nooit gezien
mij hier niet en never nooit gezien