NRG
Nog net voordat hier in Amsterdam het licht uitgaat een bericht uit, laat ik Fjodor er even bij pakken, het ondergrondse. Een schrijven over iets waarvan ik zelf nog niet weet waar het over moet gaan. Dit wordt er dus zo eentje die alle kanten op kan. Hoewel, dat kan het altijd al. Meestal begin ik maar gewoon met iets wat als eerste in mijn verziekte geest naar boven boert.
Maar goed, de stroomvoorziening ligt zowat op apegapen. Dat is de strekking van een van de berichten die ik vanochtend las. Nu nog in delen van de stad die aan het hoofd van de andere aan tafel gezeten steden zit. En ook het altijd wonderlijke noorden van Nijmegen en Heerenveen hebben voorlopig even geen energie over voor grootverbruikers. Ik zal dan wel weer met een hoop overleden koeien uit de sloot aan komen zetten, maar misschien is het een ideetje om eindelijk eens over te gaan tot minder van alles? Minder economische groei bijvoorbeeld. Want wat is die groei nou helemaal? Kun je het zien, horen, voelen, ruiken, aanraken? Bestaat het eigenlijk wel of is het een zoveelste sprookje, zodat we als een malle in de molen blijven zitten en eindeloos duizelig onze rondjes draaien tot het ooit eens klaar is?
U begrijpt, het zijn louter retorische vragen. Het antwoord blijft even simpel als altijd. Gaan we nu weer over naar de studio in Den Haag waar onze Grote Leider Kim Mark-un zijn onnavolgbare duiding zal geven. Slaap alvast zacht.
Fietsend naar lucht zag ik in een fractie van een seconde een hoop agressie. Een tegemoetkomende fietser mepte uit het niets in op het hoogstaande kruid, riet en weet ik wat er allemaal groeit langs de weg. Zijn gezicht op onweer. Blijkbaar was het hard nodig zijn machtig bestaan kracht bij te zetten door nietsvermoedend groeisel een lesje te leren, ik weet het niet. Wat ik wel grappig vond was dat hij bijna zijn evenwicht verloor door zijn nogal brute zwieparmenactie. Hij vloekte en stampte nog wat harder op zijn pedalen.
Even daarvoor kwam ik uit de supermarkt. Een paar jongens op een brandtrap naast de ingang gooiden een platgedrukt blikje op straat en riepen naar mij opruimen meneer! Ik stak zonder het trapjorum aan te kijken de middelste van vijf vingers omhoog en liep door. Er werd gejoeld en ik deed een verschoten gebedje. Nog geen tel later verpulverde een lichtflits de trap. Over energie gesproken.
Laat ik hier een positief eind aan breien door Orchestral Manoeuvres in the Dark hun zegje te laten doen. Electricity – live, 1981.