Onthoud het geheel
Lichterlaaie II, ofwel, kerst de tweede. Opgestaan met een liefdesverklaring aan de Britten, een lawine van sneeuw hier en vuurzee daar, herdenkingen van wassend water, aangespoelde vluchtelingen en overige tragiek. Een dag als alle anderen dus. Met hier en daar een toespraak over wat het ware licht zou zijn, meer mededogen en verbondenheid. Buiten is het grijs, de ruiten trillen af toe van bommen in een, volgens zeggen, oorlogsvrij land, de zon verduistert de woestijngebieden. Het is bijna voer voor poëzie.
Vrouwlief zingt op de bank een selectie eigen repertoire, ik scheer mij met een bot mes, ga douchen en kan nauwelijks geloven dat de dag alweer halverwege de middag is. De nacht verlengden we tot bijna het eind van de ochtend en dan nog het gevoel dat de slaap lang niet genoeg was.
Het was gisteren goed met de schone familie en het zal goed zijn met mijn directe bloedlijn komende zondag, wanneer we op de vijfde kerstdag de tweede vieren met samenzijn en eerlijk delen.
Voor die tijd gaat morgen gewoon de wekker weer en vangt de arbeid aan.
De paternoster collecteert in eindeloze cirkels, de puberteit van de 21e eeuw zit er zowat op. De grote vraag is of we dan eindelijk volwassen zijn en grote besluiten uit durven voeren. Ik betwijfel het. Met volwassenheid komt angst, met angst komt slechte raad.
Vooruit, toch een wijze raad mijnerzijds: lees bekentenissen van een afvallig milieuactivist – een radicaal andere kijk op natuurbescherming (Paul Kingsnorth). Ondanks mijn hekel aan de woorden troost en hoop die wat mij betreft niets anders zijn dan holle klanken, biedt het boek enig houvast en helpt het bij de rouw om alles wat we hebben vernietigd en nog vernietigd zal worden. En dat kan weer helpen bij het zien van wat er nu – in ieder geval dan toch voorlopig – nog wel is. Wie weet komt met de volwassenheid het beschermen van wat dierbaar en plantaardig is.