Onverlaat
Het lijkt mij een lucratief dingetje. Iets bedenken met ernstige luchtvervuiling en ziekte tot gevolg en dan overheden overtuigen dat je daar echt dikke miljarden subsidie voor nodig hebt. Om dan aan het einde van het boekjaar nog een paar vette bonusmiljoenen bovenop je toch al exorbitante salaris te incasseren.
Het enige probleem is dat ik mezelf – gelijk een dergelijke vampier – niet meer in een spiegel zou kunnen aankijken. Knoflook verdraag ik toch al niet meer en aan houten kruizen hecht ik geen geloof, dus dat is het probleem niet. Maar een spiegeltje aan de wand dat mij het mooiste van het land vindt, daar wil ik niet zonder.
Dus nou ja, laat ik met behoud van spiegel iets met Air France/KLM gaan doen – kostje gekocht, luchtkasteeltje dicht.
Over la douce France gesproken. In het park liepen twee vrouwen van ongeveer mijn leeftijd. Dat was dan ook de enige overeenkomst tussen ons. Ze lieten hun honden uit en hadden het over wanneer ze eindelijk weer eens “zoals het normaal toch hoort” hun vakanties konden boeken. Want nu was het toch maar afzien allemaal. Gelukkig was er voor één van de twee een voor de ander jaloersmakende (er werd hoorbaar afgunstig gezucht) tussenoplossing. “Ja, Roland gaat altijd rond deze tijd alvast naar ons huis in Frankrijk en ik kom dan een weekje of twee later. Dan zitten we daar een paar maanden tot na de zomer. Zo heerlijk meid, echt heerlijk. En meestal gaan we dan in de winter nog een maandje. Echt, heerlijk hoor. Maar ja, het is natuurlijk geen echte vakantie. Je wilt toch meer dan dat, toch?”
Tja, ieder zijn eigen werkelijkheid. Maar mijn interne hond lust van zoveel gewauwel geen brood.
Kort daarvoor stelde ik mij voor, zoals ik wel vaker doe in mijn staat van alomtegenwoordige menslievendheid, hoe de hele stad verlaten zou zijn door mensen. Huizen overwoekerd, natuur vrij spel. Herten in Carré, wolven in de Kalverstraat en vossen op de Dam. Een intrigerend beeld. Daarom kan ik steeds weer opnieuw gefascineerd kijken naar foto's en documentairebeelden over zulke verlaten plekken. Ooit woonden er mensen, nu niet meer. De rust is weergekeerd. Steeds opnieuw zie ik hoe totaal overbodig de mens is. Hoe krom ook, mij geeft dat een heel klein beetje ruimte in mijn kop.
En dat schrijf ik dan terwijl hiernaast de verwarmingsinstallateurs hun weg door de muur boren. Gettoblaster zo hard mogelijk, want anders horen ze boven het geraas de martelende autotunemuzak niet.
Tijd om naar mijn happy place te gaan: op een dag zal het ook hier weer wemelen van wilde planten, bomen en dieren. Of gewoon, alleen nog gruis cirkelend om een kern van gesmolten aarde.
Tot die tijd denkt ook Björk er het hare van.