Oogknip
Terwijl de partner in crime op dit moment de grachten onveilig maakt, heb ik mooi even de tijd om terug te kijken op de week die is geweest. In chrono-onlogische volgorde, vermoedelijk.
Zojuist terug van de dagelijkse boodschappenronde en daarvoor na bijna een jaar weer eens bijgepraat met een lieve vriendin. Omdat ik nog een beetje in geboortedagstemming was een mooie gelegenheid om nu eindelijk haar eens te trakteren op thee en koffie. Normaal krijg ik daar de kans niet voor. Ze heeft zo haar slinkse manieren om de rekening op te eisen voor ik de kans ertoe krijg. Nou, deze keer mooi niet, ha.
Over jaarringen gesproken – het is allang geen nieuws meer dat ik er gisteren weer eentje bij heb gekregen. Om dat te vieren deden we het rustig aan in en rond het huis – onze wijk in oost – met dochterlief in ons gezelschap. Een fijn dagje alles bij elkaar. En ik ben weer schandalig verwend ook. Een greep uit al het moois: cd's, boeken, make-up (met lede ogen zag de p.i.c. haar voorraad met elk optreden afnemen, dus die dacht: da's een leuk cadeautje, met eigen bijpassende tas) en een handbeschilderd t-shirt. De volgers van diverse sociale media hebben er al een blik op kunnen werpen, want ik had 'm gisteren natuurlijk aan. De onvermijdelijke foto's zwerven inmiddels her en der digitaal rond. Hoe dan ook, het is een oog met daaromheen een regel uit een van mijn teksten. Om het feest compleet te maken post ik zo hieronder het bijbehorende nummer.
(Sparta pakte op de nationale feestdag zelfs een punt in Heerenveen, over presentjes gesproken. Toch leuk.)
Eerder deze week hebben we de vlag niet ondersteboven gehangen, maar wel halfstok. Meneertje Rutte zit nu al twaalf jaar op de troon en veel liever zou ik hem zien op de troon die we allemaal in huis hebben. Met een puzzelboekje en een flinke voorraad toiletpapier.
In ieder geval genoeg reden om deze treurige toestand tot nationale dag van rouw uit te roepen. Ik wed dat hij zich ondertussen herinneringsloos suf schatert. Ik denk dan: wie het laatst lacht.
Door naar betere tijden. Zondag sloten we de maand juli in stijl af (al zeg ik het zelf) in Egmond aan den Hoef. De Museumhoeve aldaar was het passende decor voor twee flinke sets. We waren blij met de opkomst, ondanks het miezerige en zelfs buiige weer. Met verrassende bezoekers uit Amsterdam, Alkmaar, Nieuwerkerk en Utrecht. Onze waardering voor zoveel moeite is groot.
Het was een fijne middag en als mensen dan ook nog eens opstaan om voor je te klappen, dan is dat toch wel heel erg leuk.
Goed. Over een week zitten we tot over onze oren in de traditionele Ardennenvakantieweek. Ik heb er zin in. Een week helemaal niets moeten. Tot die tijd een mooie mix van werk, muziek en alles wat verder ter tafel komt.
Zoals beloofd sluit ik af met het t-shirtnummer: One Eye Open – The Weak And The Strong.