Opzouten
Er zijn altijd wel van die eindeloos lijkende momenten dat de cursor mij verwachtingsvol aanknippert. Uitdagend, verleidend tot actie. Kom dan, tik dan, typerdetyp, hup! Het is goed bedoeld en meestal geef ik toe, want stiekem kan ik dat geknipoog niet weerstaan. Dan komen er letters, woorden en zinnen, zomaar. Niet uit het niets, dat kan niet, want niets is ook iets. Net als de hele oorsprong van alles. Dat kwam niet uit het niets, maar uit het iets. Alleen weet helemaal niemand wat dat iets dan is. Dus houden we het voorlopig op singulariteit: een punt met een oneindig klein volume en een oneindige grote dichtheid. Zo klein dat de tijd en ruimte die wij hebben bedacht er niet bestaan. Lekkere manier om hét vraagstuk der vraagstukken op te lossen, toch? Zoiets als een boodschappen doen en terugkomen met een tas vol met niks. Maar ja, er is geen niks, dus toch een tas vol.
Zo kun je jezelf helemaal gek redeneren. Of zoals mijn oma zaliger zei: even prakkezeren. Waardoor ik dan direct denk aan mijn vader die iedere avond kei-fanatiek zijn aardappelen en groente zit te prakken tot het zeer doet. En mijn moeder die hem al zowat 55 jaar trouw antwoord geeft op zijn steevaste vraag of er zout op zit. Zit er zout op? Ja Jan, er zit zout op. En dan draait ze nog net niet met haar ogen. Dat is knap, na zo'n lange tijd samen. Iets met liefde waarschijnlijk.
Nou, zo denk je dat je een zouteloos stukkie typt, maar stiekem gaan we van niets naar iets en dan zo van alles nog een beetje hier en daar, met liefde. Heb ik u toch maar weer mooi een minuutje of wat mee weten te vervelen. Goed, het is zo zachtjesaan tijd om de keuken te verblijden met mijn aanwezigheid. Een voertje maken voor vrouwlief die over een uurtje thuiskomt. Dat heeft ze wel verdiend na een dag op haar beentjes staan, heen en weer rennen en weet ik wat allemaal. Het boekenvak vergt nu eenmaal een topconditie in hoofd- en bijzaken.
Pannetjes, here I come! En u wens ik verder nog een fijne avond.