Parasoleren
Dit schrijven zal vast net zo tranentrekkend worden als de dag zoals die is. Nat en grijs. Tenminste, hier in het provincietje Noord-Holland. Op andere plekken schijnt het inmiddels al wat beter te gaan en laat de regen slechts wat zoute sporen na. Zoute regen. Hoe kom je erbij? Weet ik veel, ik zei toch al dat het om te huilen was hier, nou dan.
Het goede nieuws is dat een natuurorganisatie een dikke prijs heeft gewonnen. Een prijs die de naam van een fervent jager en wildplasser draagt, dat ook. Ironisch genoeg sleepten ze de som geld in de wacht omdat de pandemie heeft aangetoond dat natuur onmisbaar is. Schraal toch, dat dit kwartje nu pas valt. Of is het gewoon een hoop bellenblazerij omdat zo'n jury toch iets moet zeggen en dan maar kiest voor wat het gros van de bevolking vast wel kan begrijpen. Uiteindelijk wordt alles steeds meer op Jip en Janneke-niveau door de strot geduwd. Al doe ik Annie daarmee ernstig te kort. Sorry An.
Maar echt hoor. Soms zie ik met een schuin en half dichtgeknepen oog wat reclameprut voorbij komen. Mij bekruipt steevast het gevoel dat de beoogde doelgroep kwijlend met een eeuwige loopneus en nauwelijks in staat tot enige autonomie door het leven kruipt. Wat een treurigheid.
Positieve kant is dat het zoveel mogelijk blokkeren van online reclames en het mij onthouden van de grote techreusmediakanalen loont. Ik bespaar me een fractie lamlendig gebrul door marketingidioten. En kom ik dan toch een enkele keer in die analoge of niet te vermijden digitale bagger voorafgaand aan en/of tussen gemiste of rechtstreekse uitzendingen door vast te zitten, dan vloek ik gewoon heel hard en voel mij bevestigd in mijn keuze voor een bestaan in de relatieve luwte.
In een bos pleegde een man zelfmoord, langs de Waal spoelden twee lichamen aan. Van Agt keert de in puinhopen verkerende CDA de rug toe, Markje heeft wel een heel weekend nagedacht en gebeld (al heeft ie waarschijnlijk geen idee waarom, want het landje ligt er toch prachtig bij onder zijn bescheten regime?) en in Siberië gaan mensen bij plus 30 graden breeduit grijnzend en lol makend op de foto op de smeltende ijsvlakte. Veger en blik erbij en als een stratenmaker op zee het hoopje domheid in de prullenbak geflikkerd.
Regen dus. De misantroop fluit zijn wijsje tegen de wind in en stikt zowat in zijn eigen melodie. Laat ik gek doen. The Beatles. Rain.