Pas op de stap
Terwijl een dweilorkest de bewoners van het verzorgingshuis hier verderop in de straat probeert een verzetje te bieden, probeer ik een plek te vinden voor de vele stappen die her en der worden gezet.
Mooie opening. Beetje vaag ook. Goed, laat ik het anders formuleren.
Het verzorgingshuis krijgt op z'n tijd bezoek van een evenementenbureau. Ik stel mij zo voor dat er een soort tapijtwaaier aan geinig cultureel entertainment wordt uitgeklapt op een kantoortje, stoffig van de eindeloze renovatie die ook daar nog altijd aan de gang is, en dat er dan druk met een vingertje wordt gewezen op kanshebbers in willekeurige volgorde.
Vervolgens staat er om de zoveel tijd een bestelbusje voor de deur waar een bonte verzameling karaokezangers, levensliedgalmers en spelletjes-voor-in-je-rolstoel-enthousiastelingen uit wordt geladen.
Deze keer dus een hoop hoempapa. Leuk voor die mensen. Denk ik. Het leidt in ieder geval af.
Toch moet ik dan vooral denken aan de mevrouw aan de andere kant van het gebouw. Haar gemeenschappelijke woonkamer kijkt iets boven stoephoogte uit over de veel te drukke weg met bijpassende piraten. Soms, wanneer ik een beetje omloop van een wandeling door het park, zwaai ik naar haar. Ze zwaait dan moeizaam en toch flauw glimlachend terug naar de vage onbekende aan de andere kant van het raam. Hoe zou zij zo'n middag druk vertier ervaren? Mij zou het niet verbazen als zij liever naar buiten kijkt vanaf haar vaste plek. Je weet nooit wie er zwaait en dat is misschien wel waardevoller voor haar dan al die heisa.
Ach ja, projectie is zeg maar echt mijn ding.
Stappen zetten dan. Niet eens de waan van stappentellersdwang zit mij dwars. Tenminste, niet enorm. Ik vind er heus wat van, duhuh. Nee, mij stoort vooral het gewauwel over stappen (erger nog: stapjes) zetten dat zielloos is opgedoken uit de troebele vijver der managementcontext. Overal worden nu stappen gezet. In de sport, in een vergadering op elf hoog in een dodelijk saai pand, in een supermarkt waar de halfjaarlijkse vakkenvullersevaluatie plaatsvindt, in een school waar een depressieve leerling verzuipt in de sociale druk, in een ziekenhuis waar een hartpatiënt langzaam maar zeker weer herstellende is, of gewoon in het criminele circuit waar ze door heel concrete brutale stappen op klaarlichte dag elkaar overhoop schieten. Overal zijn ze. Stappen en stapjes. Op de weg die tot nergens leidt.
Ik kan en wil het niet meer horen. Elke keer sterf ik weer een beetje. En hoe meer ik het niet meer wil horen, hoe vaker ik het om mij heen hoor. Gekmakend.
Kijk, daar springt eindelijk iemand uit het raam van datzelfde saaie gebouw. Elf hoog met fataalgarantie. Laat ik een stapje opzij doen.
Je verwacht het niet, maar daar is ie dan. One Step Beyond. Madness. Gestoord inderdaad.