Plomadi plomada
Terwijl ik dit typ ben ik onderweg naar Rotterdam om een mijlpaal aan te tikken. Vandaag is de dag van de uitreiking. Diploma officieel. Het is een beetje behelpen, want er mogen maar twee mensen per geslaagde bij zijn. Gelukkig zit ik dicht bij het vuur. Dat is het dan weer het voordeel van een kind op de wereld gooien.
Natuurlijk denk ik terug aan de tijd dat ik zelf het papier mocht ondertekenen en ik moet toegeven dat het slechts een vage, gefragmenteerde herinnering is. Het ding is daarna in een mapje gegaan en daar gebleven. Het heeft alle verhuizingen meegemaakt – en dat zijn er flink wat – en vroeg zich ongetwijfeld vaak af waarom. En dat is dan weer een voordeel van het leven als diploma, je hoeft je eigenlijk nergens druk om te maken. Het feit dat je er bent is genoeg.
Hoewel, ik bedenk mij nu dat ik 'm wel een keer heb moeten laten zien. Van al die talloze banen die ik heb gehad was er een moment dat het ding moest worden overlegd. Het was toen ik zelf voor de klas ging staan en de docentenopleiding ging doen. Geen lekkere combi trouwens: zonder enige ervaring of onderwijsachtergrond direct als mentor van een 3 vmbo-klas in een zogenoemde probleemwijk zo het diepe in. Verzuipen gegarandeerd. Waarvan akte. Uiteindelijk toch nog vijf jaar volgehouden. Met heel veel vallen en ik vraag me af of ik ooit echt weer ben opgestaan. Het heeft in ieder geval sporen nagelaten. Ook in positieve zin. Een ervaring die ik, hoe bizar ook, niet had willen missen. Al weet je nooit wat je mist als je het niet hebt gedaan, zo is het ook.
En nu dus die kleine. Een diploma. Het startschot van wat er verder komen gaat. De eerste horde is de logopedie-opleiding. Met een beetje mazzel zit ik over vier jaar weer in de trein op weg naar haar volgende handtekening onder een A4-tje. Zo niet, dan niet. Dan zal er iets tussen zijn gekomen en wie weet waar dat weer goed voor is en toe leidt.
Om met een geinige levensweg af te sluiten. Talking Heads. Road to Nowhere.