Pluimig
Dit vind ik nou fijn. Deze kou. Fris, weinig wind, strakblauwe lucht. Zelfs wanneer ik door de smerige bende die zich stad noemt fietst, voel ik mij gezond. Moet niet gekker worden.
Weer binnen kijk ik uit het raam en zie de rookpluimen opstijgen uit de kleine schoorstenen van het woningengebouw direct aan de overkant. Schoorstenen, ach, als je het zo kunt noemen. Het zijn meer uitlaatpijpen.
De bruinige rook sliert door de lucht, het koele blauw doorkruist met witte strepen van overvliegend volk in stalen buizen met vleugels. Metalen dakgoten steken fel af in de lage winterzon.
Het werk is gedaan, boodschappen in huis, huis opgeruimd. Na twee dagen zondag onder valse voorwendselen kan ik mezelf niet langer bedwingen. Vrouwlief stuurde ik twee uur geleden met mijn uiteindelijk toch zure kop naar buiten, dat was beter voor iedereen. Dan kon ik mijn huishoudelijke gang gaan en zij zou dan vanavond met een ik ben toch nog even lekker buiten geweest-gevoel naast mij op de bank ploffen. Hoewel, ze gaat vanavond op speciaal verzoek een taart bakken voor aanstaande zondag, dus dat moet eerst.
Inmiddels is ze gelukkig weer thuis. Te lang halve smart is ook geen feest. Het werd een kort bezoek aan de exposities in Huis Marseille. Die waren niet heel geweldig, maar desondanks heeft ze toch een mooi fotoboek gescoord dat overigens helemaal niets met de tentoonstellingen van nu heeft te maken. Vandaar ook die onweerstaanbare meeneemprijs, denk ik. Hoe dan ook, het ziet er indrukwekkend uit. Foto's van verschillende kunstfotografen die een indruk geven van de Apartheid en daarna. Zo zie je maar, zij bezoekt, ik houd huis en samen delen we aan het eind van de middag toch weer iets moois.
Het huis ruikt nu naar koffie. Zeer ongebruikelijk op dit tijdstip. Maar het past bij een dag die overhoop ligt door onze vreemde samenloop van agenda's vandaag.
De taart is in voorbereiding, daar past wel een beker zwart goud en een lekker moppie muziek bij.