Pluvia
Even denken hoor, waar waren we gebleven... oh ja! De regenmakers in China. Nou, niet alleen in China. In Rusland doen ze het ook. En ongetwijfeld wereldwijd, niemand is roomser dan de paus en zijn kekke pausmobiel. Salutifero pluvia.
Tja. Als je wilt dat je feestje of welk evenement dan ook niet wordt verpest door regen of juist door droogte, dan schiet je gewoon wat raketten met zilverjodide de lucht in. Resultaat gegarandeerd, daar kan geen regendans tegenop.
En zo dansen we met supersonische snelheid gezellig nog wat verder richting de rand van het ravijn.
Mooie bijkomstigheid is dat het trucje natuurlijk ook heel handig van pas komt in welke oorlog dan ook. Je laat de boel gewoon overstromen of uitdrogen. Lekker bezig.
Ik lees op dit moment een boek over de – best wel logische – obsessie van onze diersoort met de sterren, de planeten, het heelal. Interessante kost. Het knoopt wonderlijk slim allerlei grote dingen aan elkaar. Van de Tweede Wereldoorlog tot de eerste stappen op de maan, en van Jezus tot wonen op Mars. Een knap staaltje vlechtwerk van geschiedenis, religie, kunst en sterrenkunde.
De vraag die mij tijdens het lezen steeds opnieuw bezighoudt is waarom we het in Godeliekes naam willen. Nog verder omhoog, nog verder weg, leven op een andere planeet. Het enige antwoord lijkt mij de angst voor de dood. Dat het eindigt. Dus blijven we rennen, vliegen en aanklooien. Want hoe kan het eindigen zolang we in beweging blijven in een oneindige ruimte? Dus, domoren als we zijn, draaien we onszelf telkens een rad voor ogen. Eeuwig leven, de soort voort blijven planten ondanks dat we donders goed weten dat we een totaal overbodige plaag zijn, een destructieve soort. Egocentrische slopers. Niet alleen deze planeet vernietigen, maar ook andere planeten. En stel dat we ergens na een lichtjaartje of wat ander enigszins gelijkend leven tegenkomen, wedden dat de paniek dan helemaal toeslaat en we gewoon ouderwets een potje oorlog maken?
Nou ja. Daar waren we dus gebleven. Van de regen in de drup. Om dan zo weer bij het begin van deze opbeurende preek uit te komen: Cloudbusting. Kate Bush.